Een goede vriendin van mij (en doorgewinterde Bali-ganger) raadde me aan om naar “The Birdsnest” te gaan. Aangezien ik fysiek en mentaal nog niet in Bali zat de afgelopen maanden, hebben die locatie daarom klakkeloos geboekt. Conclusie? The Birdsnest is een daadwerkelijk vogelnestje in een paradijs… Ons hutje, waar precies één klein matras in past, zit namelijk op zes meter hoogte. Ik zit nu, terwijl ik dit schrijf, op deze memorabele locatie met de klamboe om me heen geslagen. Ik had een emotionele avond en waar je doorgaans doodmoe zou zijn van twee uur lang huilen (en daarom hoogstwaarschijnlijk goed zou slapen), heb ik amper de slaap kunnen vatten. Daarnaast ben ik vannacht wel vijftien keer wakker geworden omdat 1.) ik moest plassen, 2.) mijn jetlag behoorlijk aanwezig is, 3.) mijn hoofd met me aan de haal ging en 4.) de mensen van alle vier de verdiepingen onder ons zich omdraaiden en daarom de gehele toren wiebelde. Je moet je dus voorstellen dat als je dus besluit ’s nachts naar beneden te gaan, je in het pikkedonker op bamboestokken met inhammen voor je voeten en handen een schietgebedje mag doen in de hoop dat je veilig beneden komt. Gemak? 2/10. Nachtrust? 5/10. Ervaring? 10/10.

De volgende dag reizen we door naar Ubud, een kunstenaarsdorp ten noorden van Denpasar. Hier zitten we voor een paar dagen in een aan de rand van het dorp in privéhuisje midden in de jungle met uitzicht over de rijstvelden. Apen, gekko’s, kippen, kalkoenen, loewakken, honden en katten zijn overal te spotten. Ons doel was om echt even tot rust te komen de eerste dagen (*spoiler, lukt nog niet), vandaar deze junglehut net buiten Ubud. Lisa heeft behoorlijk last van haar slaapgebrek en is niet helemaal lekker. Ze is bang dat ze voedselvergiftiging heeft, waar je eigenlijk niet aan ontkomt wanneer je voor het eerst naar Bali gaat. En daarom doet zij wel, volgens plan, rustig aan.

Ik, daarentegen, zit momenteel in een piepkleine koffiebar in de Art Market van het centrum van Ubud. Lisa is thuis met haar vermoedelijke Bali Belly, dus ik ben vanochtend alleen de hort op. ’s Avonds voelde ze zich al niet zo lekker, dus besloot ik uit solidariteit wakker te blijven met haar. En wat doe je dan als je ’s avonds niets te doen hebt en toch nog niet gaat slapen? Precies, Tinder downloaden. *Ik snak, zoals gewoonlijk, naar contact en verbinding, terwijl ik ondertussen hard loop te roepen wat bij te willen tanken: ik weet het, soms ben ik een wandelende contradictie. Goed, terug naar Tinder: dus niet met als doel te gaan daten, maar meer met het doel om andere backpackers, reizigers en misschien zelfs locals te ontmoeten. En dat is met een uurtje Tinderen gelukt: ik zit namelijk nu in een cafeetje een iced latte te drinken terwijl ik wacht op Rui, een medewereldreiziger uit Portugal die net als ik graag mensen ontmoet. (De koffie is hier overigens ontzettend lekker; hoe kan dat ook anders, ik ben nota bene in een van de beste koffielanden ter wereld.)

Door alle gezelligheid, een lichte alcohol-buzz en een sluimerend aanwezige jetlag, vergeet ik de tijd een beetje. Het is daarom één uur ’s nachts wanneer ik een scooter-taxi naar huis neem. Ik besluit niet te gaan lopen, hoewel het maar 2,5 kilometer is naar de airbnb. Mijn naasten zouden me vermoorden als ik dat wel zou doen. Het kost overigens maar 35 cent om naar mijn huis te worden gebracht. Ik stap achterop bij de uiterst vriendelijke chauffeur en ‘off we go’. In tegenstelling tot de krankzinnige drukte van deze middag, zijn nu alle straten uitgestorven: iedereen slaapt, alle winkels zijn dicht en het enige teken van leven zijn de apen die over de elektriciteitskabels slingeren.

Wanneer ik thuiskom stap ik onder een koude douche. Ik laat mijn hoofd tegen de douchewand rusten en sluit mijn ogen. Waterdruppels stromen. Gedachten stromen. Tranen stromen. Ik voel me onzeker, onbelangrijk, ongezien. Morgen ben ik 26 weken oud, een halfjaar precies. Soms, voelt het alsof ik weer terug ben bij af. Niet de soort ‘terug bij af’ als een terugval, maar meer de terug bij af waarin ik de manier van kijken wat kwijt ben. Alsof het miraculeuze dat zes maanden geleden heeft plaatsgevonden, helemaal niet zo miraculeus was. En dat is niet waar, dat is mijn hoofd die weer een verhaal induikt om alles te rationaliseren. Om te begrijpen, te onderscheiden en te verklaren waarom, waarom en waarom. Maar de waarom is helemaal niet relevant. Het is de manier van kijken die ertoe doet. Ik heb mogen proeven van licht, van licht ervaren, van licht zijn. Er is geen reden om aan te nemen dat ik dat nu ook niet kan zijn. Ik ben nu gewoon, wederom, aan het leren lopen, en het kan niet anders dan dat je soms even wankelt wanneer je dat leert. En in plaats van een hand te zoeken om vast te houden, val ik liever zo nu en dan om vervolgens zelf weer op te kunnen staan.

Bien à toi,

Marit