Joey woont in een klein dorpje genaamd Mountshannon. Het ligt aan een prachtig meer omringt met heuvels en bergen. Waar ik normaalgesproken een foto zou toevoegen van dit mooie landschap, moet ik eerlijk toegeven dat ik die nog niet heb gemaakt. Joey woont hier samen met zijn labrador Minor. In 2017 is hij geëmigreerd naar Ierland, waar het momenteel zijn doel is om een veilige haven te creëren voor de mensen om wie hij geeft. Vandaar dat hij een profiel gemaakt heeft op WorkAway: hij wil samen met gelijkgestemde mensen, de vrijwilligers van WorkAway, zijn huis, tuin en land opknappen. Joey is een zachtaardige en rustige jongen. De afgelopen twee maanden heb ik me constant omringt met mensen die in een hoge energiefrequentie zitten. Joey, tezamen met de andere WorkAway’ers hier, is dat niet. En heel eerlijk? Dat is écht wel even heel fijn. Ook ken ik mijzelf en weet ik dat ik binnen no-time waarschijnlijk wel weer in een spontane, extraverte en impulsieve situatie terechtkom. Het is een kwestie van wachten.

9 maart

Het is zaterdagavond en Joey is aan het werk bij de lokale pizzeria. De andere WorkAway’ers en ik zijn net naar de pub geweest om de rugbywedstrijd tussen Ierland en Engeland te kijken. Ierland heeft verloren en ondanks dat het mij geen zak uitmaakt wie won, is Glenn een beetje teleurgesteld. Hij is een 23-jarige Fransoos, heeft goede looks en is net als Joey wat introvert. Samuel, de andere WorkAway’er, houdt totaal niet van sport en ging louter mee voor de gezelligheid. Samuel is twintig jaar en de meest introverte van iedereen in dit huis. Hij komt uit Duitsland en studeert om docent Engels te worden. We spelen een spelletje met z’n drietjes in de woonkamer, waarna we opeens gestommel en geroep horen: ‘Joey! Are you here?’ Een jongen van eind twintig komt de kamer binnen met in zijn hand een doos met alcohol en snacks. Hij stelt zich voor als Flo, een vriend en buurman van Joey. We nodigen hem uit om te blijven, zodat hij kan wachten tot onze host er weer is. Flo is vijf jaar geleden van Frankrijk naar Ierland verhuisd om samen met een kameraad een toeristisch vissersbedrijf te starten, hier om te hoek. Hij is leuk gezelschap, maar ook behoorlijk vol van zichzelf.

10 maart

Flo en ik hebben net samen gegeten, waar hij twee uur lang alleen maar over zichzelf heeft gepraat. Joey had mij verteld dat Flo met maar één missie naar zijn huis is gekomen de avond ervoor. Flo had namelijk te horen gekregen dat Joey een nieuwe, vrouwelijke WorkAway’er had: ik. Hij wilde niets anders dan even kijken of ik interessant genoeg was voor hem. Dat dit van mijlenver te ruiken was, hoef ik Flo niet te laten weten. Ik wilde hem niet het genoegen geven om over mij heen te lopen, dus ik heb de tafels omgedraaid. Daarom deed ik gisteravond iets wat Flo niet verwachtte: ik vroeg hém op date. Ik stelde voor om voor hem te koken, in zijn huis.

Het is ongeveer elf uur ’s avonds en ik zit in een ruime serre met uitzicht over het meer. Ik zit op een chaise-longue met rechts voor mij Flo en links voor mij Dirk. Hij is een dominante, ruim tweemeterlange man van in de veertig met een grote mond. Hij woont in een kast van een huis – daar bevind ik mij nu – en heeft verschillende goedlopende bedrijven. Hij woont hier met zijn zoontje en met Flo. Ook heeft hij al jaren WorkAway’ers over de vloer: Flo startte ook zo bij Dirk en is uiteindelijk gebleven. Flo is een soort ondergesneeuwde side-kick van hem. Ik heb het idee dat hij probeert te compenseren en daarom wat arrogant is. Flo zingt – in aanwezigheid van zijn rolmodel – inmiddels een toontje lager. Dirk en ik kunnen het erg goed met elkaar vinden. Hij is half Duits, half Iers en die combinatie – tezamen met mijn ietwat uitgesproken, ongefilterde, Nederlandse houding – zorgt voor een gezellige avond. Ik ben inmiddels weer mijn authentieke zelf en merk dat ik het fijn vind dat ik weer nieuwe mensen mag ontmoeten. ‘Is there something wrong with your leg?’ vraagt Dirk op een gegeven moment. Ik vertel hem over mijn Camino-avontuur en de gevolgen daarvan voor mijn heup. Hij vertelt dat hij kan zien aan de manier hoe ik zit dat ik pijn heb en vraagt of hij het mag manipuleren. En of dat mag, want ik weet inmiddels ook niet meer wat me gaan helpen.

11 maart

Met een blauwe heup, een goede kater en een beginnend griepje sjok ik door de supermarkt met Joey. De andere twee WorkAway’ers zijn gaan hiken. Mijn been, kater en verkoudheid laten het niet toe om mee te gaan en daarom ben ik de karrenduwer van Joey. De laatste dagen heb ik veel in de tuin gewerkt waar ik voornamelijk een vijf meter hoge laurierstruik terug naar heuphoogte heb gesnoeid. Er loopt niemand in de Aldi – het is maandagochtend nota bene – maar vooralsnog voel ik me overprikkeld door elke voetstap, lichtje of bliepje. Het liefst kruip ik mijn bed weer in.

En daar lig ik nu, terwijl ik dit schrijf. Ik heb spierpijn, lichte verhoging en voel me belabberd. Ik denk dat het universum mij de boodschap geeft dat ik deze week écht rustig aan mag gaan doen. En aangezien het universum en ik de laatste weken wat met elkaar botsen (lang verhaal kort: ik ben koppig en negeer sommige signalen vakkundig) ben ik nu met deze griep geforceerd uitgeschakeld. Dit weekend komt mijn vader naar Ierland. Hij vertelde me een paar weken terug dat hij me miste, dus ik nodigde hem uit: ‘Je kunt ook gewoon een weekend langskomen!’ We zijn nog nooit met z’n tweeën op vakantie geweest en ik weet zeker dat we het leuk gaan hebben samen. Wat hij alleen nog niet weet is dat het zaterdag St Patrick’s Day is en dat geheel Ierland dan 1.) volledig groen is, 2.) volledig in rep en roer is en 3.) volledig dronken is. Paddy’s Day wordt leuk, dat weet ik zeker. Als je er open instaat, komt de verwondering vanzelf op je pad. Ik kijk ernaar uit!

Bien à toi,

Marit