Ik sta voor de Travel Medical Centre in Galway en wrijf intensief over mijn bovenarmen. Het is een uur of vijf en de zon is eindelijk doorgebroken. Ik heb net de tweede shot Rabies en Hep B gekregen en ik ben altijd een kleine aansteller wanneer het aankomt op dit soort prikkerijen. De zuster die me behandelde was dezelfde vrouw als vorige week. Ze doet me denken aan een van de goede feeën van Doornroosje: echt een geboren verzorger met een gouden hart. Ze heeft zo’n moederlijke magie om zich in hangen waar je gewoon meteen naartoe getrokken wordt. Na onze afspraak (wat eindigde in een vertederend, emotioneel en verbindend gesprek) kreeg ik een knuffel die ik echt even nodig had. Ik sta nu voor de kliniek en maak een paar ongecontroleerde bewegingen om de emotie wat uit mijn lijf te schudden. Niet slim, want ik was alweer vergeten dat mijn armen net geïnjecteerd zijn. Dus nu sta ik met een chagrijnige kop door de beurse plekken in de zon. Ik besluit voor gemak te gaan en koop daarom bij de dichtstbijzijnde supermarkt de eerste beste magnetronmaaltijd die ik zie. Ik loop terug naar het hostel, bel even met mijn maatje en verlang nu alweer naar een prikkelarme avond op mijn niet-zo-prikkelarme zespersoonskamer.

Ik open de verpakking van de tikka masala in de grote keuken van het hostel en op het moment dat ik er gaatjes in wil prikken maak ik oogcontact met iemand die ik niet anders kan omschrijven als Prince Charming. Hij is tall, dark & handsome, heeft een goede kledingstijl en een gemoedelijke energie om zich heen hangen. Een rij hagelwitte tanden ontbloten zich en ik kan niet anders dan een beetje betoverd worden door deze man. Wanneer het aankomt op mannen heb ik een heel specifiek type en ik kan jullie verzekeren dat ‘Disney prins’ niet in de top 1000 van woorden zou staan waar ik mijn type mee zou omschrijven. Hij steekt zijn hand uit en stelt zich voor als Kyle. Hij is beleefd, hoffelijk en zachtaardig. We maken wat smalltalk over onze vorige en aankomende reizen, over de perikelen van hostels en over de kleurrijke, Nederlandse tulpenvelden. Ik vraag hem wat voor werk hij doet, waarna hij zegt: ‘I work for the United States Coast Guard in Los Angeles.’ Ik bekijk hem even van top tot teen en zeg: ‘Ah, dus je bent eigenlijk Ken van Barbie. You do beach!’ Zijn haast volmaakte, expressieve gezicht laat niets anders dan verwarring zien en hij trekt zijn wenkbrauw nog hoger op als ik niets meer toelicht. Op dat moment komt er een meisje van nog geen 1 meter 55 aangehuppeld die zich naast Kyle voegt. Ze is een mix van Elsa uit Frozen en Rapunzel uit Tangled. Haar overdreven Amerikaanse lach neemt het gesprek meteen over. ‘Yes, he does beach!’ Tyler, zo heet deze hyperactieve Disney-prinses, legt de referentie van de Barbie-film uit aan haar reeds gemaakte vriend Kyle. We praten met z’n drieën verder in de keuken van het hostel en ik word uitgenodigd om pizza’s te gaan eten met ze. Yes, ik heb wel weer zin in wat mensen om me heen: Disney en al haar personages blijven me ook op mijn 26e nog steeds betoveren. Ik schuif mijn tikka masala terug in de verpakking, pak mijn jas en stift mijn lippen rood. Ik geef mijzelf een knipoog in de spiegel en loop naar buiten met twee Amerikanen aan mijn zijde.

Tyler is opgegroeid in bible-belt Ohio, heeft ADHD zoals Jochem Myjer dat heeft, werkt voor een groot Amerikaans marketingbedrijf en is een beetje onzeker over zichzelf in de meest onschuldige manier. Haar pizza wordt als eerste gebracht en haar aandacht wordt volledig gestort op haar avondeten. Eindelijk is ze even stil en kan ik mijn gedachten weer horen. Ik kijk naar Kyle en frons een beetje. ‘Wat is er?’ vraagt hij. Ik vertel hem dat hij echt heel erg op Prince Charming lijkt. Kyle en Tyler kijken elkaar aan en barsten in lachen uit. Wat blijkt? Kyle is jarenlang acteur geweest in de Disneylands in Florida, Parijs en Tokio. En, geen grapje, Kyle speelde inderdaad jarenlang de geliefde van Assepoester.

Na onze pizza’s te hebben verorberd maken we een grote wandeling door Galway. We delen verhalen over onze reizen, over onze levens, over onze passies en over waar we naartoe willen bewegen. Kyle is een vrije geest en zijn antwoorden zijn wat ambigu wat de interpretatie de vrije loop laat. Zijn houding ten opzichte van de wereld lijkt op de mijne en ondanks dat het nog een tikkeltje te Amerikaans voor mij is, vind ik het fijn om even in zijn energie te hangen deze avond. Tyler, daarentegen, is te druk gefocust op hoe ze zichzelf moet verhouden naar de wereld om zo succesvol te kunnen worden. Haar succes hangt in haar optiek af van de meningen, beoordelingen en kritieken van anderen en ze vindt het duidelijk spannend om nu, deze avond, haar eigen normen en waarden uit te spreken. Ik vraag haar, terwijl we over Quay Street lopen, wat ze vandaag nog kan doen om ervoor te zorgen dat haar zelfvertrouwen wat groeit. Haar antwoord start met: ‘Well, if my friends…’ Ik onderbreek haar en zeg: ‘Nee, nu plaats je het weer extern. Wat kun jij doen?’ Kyle moet lachen en zegt met een zucht dat Tyler het leven nog aan het leren is. Na een paar minuten zegt ze dat ze zichzelf wel wat meer complimentjes mag geven op haar vaardigheden. Kyle en ik kijken elkaar aan en delen een gemeenschappelijk gevoel van trots, vergezeld met een brede grijns.

We sluiten de avond vroeg af met een kop thee in het hostel. Ik heb écht een fijne avond gehad, denk ik nog wanneer ik de lift naar mijn kamer neem. Ik heb lang niet alle Disney-films gezien en ik moet eerlijk bekennen dat het alweer veel te lang geleden is dat ik het duet ‘Love is an Open Door’ met mijn broer heb gezongen. Maar de magie van Disney verdwijnt denk ik nooit. En als ik zo naar mijzelf kijk in de spiegel, voel ik me een beetje als Merida uit Brave. Net als Merida zit mijn haar zit voor geen meter, heb ik geen liefdesbelang behalve die richting mijzelf en voel ik me brave: moedig. Ik kijk opnieuw in de lange spiegel in de lift en terwijl ik naar mijzelf kijk herken ik mij weer in het spiegelbeeld.

Bien à toi,

Marit