Inmiddels ben ik drie weken in Barcelona en heb ik me nog geen tel verveeld. Dat is dan waarschijnlijk ook de reden zijn dat er geen frequente blogupdates gepost zijn. Sinds ik niet meer in Nederland woon en geëmigreerd ben (ik blijf het raar vinden om het zo te zeggen) en sinds ik voet heb gezet in Baskenland, heb ik m’n zinnen stiekem gezet om mijn toekomstig huisje, boompje en beestje in Noordwest Spanje neer te planten. Maar ik moet eerlijk bekennen dat het leven in de stad mij ook heel erg goed doet. Het lijkt alsof er gehoor kan worden gegeven aan al mijn hobby’s en interesses, wat ook niet heel gek is in zo’n wereldstad. Tot slot kan ik mij omringen met mensen, maar op mijn beurt me ook weer terugtrekken in mijn appartementje net buiten de binnenstad… Kortom, de perfecte formule waarin ik mijn autonomie behoud tezamen met het verkrijgen van een bult afwisselende shots dopamine.

Dus ontmoetingen met nieuwe mensen vervolgden zich, net zoals sportschoolbezoekjes en intensieve Spaanse lessen. Maar ook gingen mijn meditaties door, die de laatste tijd toch vaker tranen dan glimlachen teweegbrengen. Toen daarbovenop behoorlijk verdrietig nieuws uit Nederland mij bereikte vorig weekend, verwachtte ik dat mijn emmertje helemaal over zou lopen. Maar eerlijkheidshalve gebeurde dat niet. Wellicht kwam het door nieuw verkregen draagvlak waar ik nog aan mag wennen, misschien is het doordat ik vertrouwen voel in mij. Wat in elk geval heeft bijgedragen is dat mijn Baskische vriendje dat weekend naar Barcelona is gekomen. In eerdere blogs heb ik zijn naam wel eens laten vallen: Erubi is een man van begin dertig die mij inmiddels alweer drie tatoeages heeft gegeven (en heeft aangeboden mij de kneepjes van het vak te leren!). We hebben samen een enerverend weekend beleefd, met veel welkome afleidingen. We zijn naar mijn favoriete restaurant geweest (als Barcelona op de planning staat, ga hierheen: Salterio), we hebben toekomstige tatoeageontwerpen gemaakt, we hebben Shibari-workshops bijgewoond en onderwijl vloeide de kalimotxo rijkelijk. Mijn hoofd zat er niet helemaal dat weekend, maar Erubi heeft me fijne en verbindende afleiding geboden; precies wat ik kon gebruiken.

Nu lig ik op bed, want ik heb het zoveelste griepje te pakken. Ik ga zo een poging doen mijzelf te fatsoeneren, want Bob vliegt as-we-speak naar Barcelona om hier een week met mij door te brengen. Tussen hem en mij is er veel gebeurd te laatste weken, te veel om even in een digitale blogpost over uit te kunnen weiden en tegelijkertijd integriteit te bewaren. Onderaan de streep kan ik zeggen dat we elkaar missen en dat het voor ons beiden meer dan welkom en goed is om weer wat tijd samen door te brengen. Ik mis hem, en mij mist mij ook. Dus nu klap ik mijn laptop dicht en ga ik mijn wederhelft ophalen van het vliegveld. Met flessen vol tequila en flessen vol gin.

Bien à toi,
Marit