Toen ik een week geleden in het vliegtuig zat, heb ik mijn zorgen voor de dag van morgen aan de wolken gegeven. Zo schreef ik dat althans in mijn laatste blog. Op papier klinken dat soort woorden echter wat idealistisch, dan dat de realiteit vaak laat zien. Eerlijkheidshalve, manifestaties zijn er om aan vast te houden en ik kan niets anders zeggen dan dat het universum mijn kreet gehoord heeft.

In de laatste weken was ik ergens bang dat ik hier in Barcelona in een soort isolement zou vallen. Het hele jaar omring ik me al met mensen; met een transvrouw in een antikraakwoning, op een boerderij met een Vlaams stel en andere WorkAway’ers, in een hostel met jongvolwassenen, in Nederland met vrienden en familie, op Bali met… Tja, Bali was gewoonweg héél vol; daar kon je gewoonweg niet om mensen heen. Enfin. Dit zou de eerste keer zijn sinds de start van mijn reis dat ik een maand op mijzelf zal zijn. Hier heb ik namelijk geen verplichtingen, geen plannen en ook geen doel. Voor een paar weken pas ik op het huis en op de kat van een vriendin, die zelf op vakantie is naar de Costa Brava. Dus de enige verplichting die ik heb? Elke dag de kat voeren, terwijl ik de zomer doorbreng in een stad die me aan het hart ligt… Goede deal!

Maar dat enge isolement? Nee, dat is niet gebeurd. Ik ben hier nu precies een week en mijn agenda begint op een aangename manier vol te lopen. Ik heb een abonnement genomen op de sportschool om de hoek, waar ik vijf dagen in de week te vinden ben. Ik ben hard op weg de titel fitgirl te bemachtigen. Ook ga ik vanaf volgende week naar een taalschool, om zo een crashcourse in het Spaans te volgen met allemaal andere beginners.

In mijn eerste week hier heb ik tot slot drie compleet verschillende events bijgewoond, met als doel een kennissenkring op te bouwen: een Language Exchange met internationalen, een event speciaal voor expats die op zoek zijn naar ‘hun pad’ en tot slot een avondbijeenkomst shibari (Japanse knoop-/bondagekunst). Al die events hebben geleid tot nieuwe ontmoetingen, ideeën en ergens ook tot een hoop energie. Dus een brunch met een professor in filmografie met wie ik een creatief projectje opstart, een koffiedate met een Ecuadoraanse vrouw over de vreugde en spanning die emigreren teweegbrengt, een ontbijtje met een vriendin die een nieuw bedrijfje gestart is en op zoek is naar gastsprekers voor haar podcast… Hoe het ook wendt of keert: het gaan interessante weken worden. Ik mag denk ik op een briefje gaan schrijven dat wanneer ik ook maar de suggestie in mijn hoofd haal dat ik in een afzondering terecht ga komen, ik even kan reflecteren op de afgelopen 26 jaar. Want dat zit niet in mijn aard en zal daarom ook niet gauw gebeuren…

Nu sta ik dus in mijn tijdelijke appartementje en kijk ik om me heen terwijl Lily de kat me wat kopjes geeft. In de hoek ligt mijn sporttas, op het bureau liggen aquarellen en schetsen, er ligt shibari-touw op het tapijt, mijn laptop staat opengeklapt met mindmaps ervoor. Ik neem een grote slok van mijn Fanta Limón, leg het glas op het aanrecht en luister aandachtig naar de lyrics van Morning Sun van Goldkimono. En die tekst sluit precies aan bij waar ik nu sta in mijn leven.

Bien à toi,

Marit