In de laatste blik die ik vang van Bob, fluister ik zachtjes de woorden tout à toinaar hem, wetende dat hij ze in alle waarschijnlijkheid in mijn lippen kan lezen. Ik ben elke keer dankbaar dat hij me aan de start van elke nieuwe reis naar het vliegveld brengt. Ik draai me om en vertrek snel richting security, want ik ga mijn vlucht op het nippertje halen, of op het nippertje missen. Ik weet niet zo goed meer of ik nu in Nederland wil blijven, of dat ik hier heel hard weer weg wil. Ik weet één ding wel zeker. Dat doorgaan in plaats van stilstaan – in de breedste zin van dat werkwoord – het beste is voor mij. Dus dat doe ik.

Als een van de laatste stap ik het vliegtuig in: ik heb het net gered en inmiddels ben ik safe-and-sound onderweg naar Barcelona, waar ik een maand blijf. Mijn twee weken Nederland waren gehuld in een sluier van melancholie, met een interne staat van griploosheid. De weken ervoor nota bene ook al. Mijn spirituele bubbeltje voelt als een leeggelaten ballon, mijn daadkracht en motivatie als een akelig leeg, ongeschreven blad. En heel eerlijk? Ik ben daar best overstuur van. De laatste weken was ik – ben ik – weer zo keihard zoekende naar een koers, dat gewoonweg leven niet eens in me opkwam. Hoe moet ik de komende maanden eruit laten zien? Allerlei banen, allerlei paden aangeboden, welke doe ik goed aan om voor te gaan? Waar ben ik welkom – bij wie mag ik landen als het niet helemaal lukt bij mijzelf? Welke liefde accepteer ik op dit moment mijn leven, en welke liefde ga ik laten gaan?

Desondanks heb ik ook in het hier-en-nu zulke mooie momenten gehad, met zulke fijne mensen, wat Nederland ook een succes maakte: een vrijgezellenfeestje bijgewoond, met een dierbare vriendin aan het water gelegen, dubbelgelegen op een onverwachte (kring)verjaardag, een kickstart gegeven aan een theaterproductie, kringloopwinkels afgegaan voor ‘die ene jurk’ en tot slot mediteren met een van de liefdes van mijn leven tot tranen in overgave over mijn wangen bungelden.

Inmiddels is het 21:00 en kijk ik door het vliegtuigraampje naar buiten. Ik zie hoe de zon een lieflijke rossigheid uitstort over een zacht wolkendek. Door de ondergane zon verandert het ogenschijnlijk zachte bedje voortdurend. Dan geel, dan oranje, dan rood en tot slot roze. Oh – hoe het donker en het licht met elkaar speelt en elke keer een nieuw palet tevoorschijn tovert. Kon ik al mijn zorgen, mijn twijfels, mijn onzekerheid en mijn verdriet maar even uitstorten over deze grote wolkendeken, om er vervolgens even in te kunnen liggen en even niets te hoeven. Dan kan ik even uitrusten slechts het werkwoord zijn uitdiepen in volledigheid.

Het liefst bestel ik nu een borrel voor mijzelf, om zo even te kunnen proosten op de afgelopen twee weken. Met een zucht, een kreun en tot slot een glimlach gaan we weer door. Om zo een figuurlijke puntkomma te zetten tussen Nederland en Barcelona. Keuzes maken? Een koers vinden? Dat ga ik even loslaten voor nu, die wens schenk ik aan de wolken. Niets is zo veranderlijk als het leven en in die uitspraak vind ik voor nu mijn berusting.

Bien à toi,

Marit