Dat er dan zoveel gebeurt, dat je eigenlijk niet weet waar je zou moeten beginnen. Menig lezer zal dan zeggen: ‘Schrijf gewoonweg waar je over wilt schrijven!’ En ofschoon dat meer dan waar is, zoek ik al weken naar een begin. Ik kan beginnen over hoe de laatste weken bij Leoni en Peter stressvol waren, over een bult verdriet en eenzaamheid die ik ervaar, over dat emigreren best eng is, over de enigszins onderschatte nasleep van mijn dengue-infectie, over een turbulent bliksembezoek van twee dagen naar Nederland of over mijn partner met wie het niet goed gaat. Ook kan ik beginnen over de positieve, mooie en krachtige kanten van de laatste weken; over reeds gemaakte vrienden, over meditaties op de berg, over voorzichtige verliefdheid, over een thuis te hebben gevonden op een stukje aarde, over het aangeboden hebben gekregen van banen, over nieuwe tatoeages met ieder bijzondere betekenissen, over de spelvloer opgaan en dus meedoen aan theaterproductie hier in Nederland. En op dit alles ga ik niet specifiek in, hoewel de laatstgenoemde wel de moeite waard is om even extra aandacht aan te schenken… Stay tuned.

Om mijzelf te kalmeren kriebel ik compulsief door de haren van mijn partner, terwijl hij in mijn schoot ligt te slapen in het krappe vliegtuig. Het is 7:15 ’s ochtends en we vliegen na een relaxte week vakantie van Bilbao naar Nederland. Ondanks dat ik de griep had, hebben Bob en ik een fantastische vakantie in Cantabrië, La Rioja en Baskenland gehad. De gedachte dat ik naar Nederland zou gaan voor twee weekjes schoof ik tot dit moment voor mij uit. Dus de verwachtte tranen stromen over mijn wangen terwijl ik over de Golf van Biskaje kijk. En waarom? Ik kan duizend redenen bedenken, maar het daadwerkelijke antwoord kan denk ik alleen maar in thema’s uitgedrukt worden. En doet er ook niet echt toe. Het heeft te maken met verdriet, veerkracht en vertrouwen. Ik heb nog niet voldoende bereidheid en gronding in mijzelf om Nederland en alles wat daarbij komt kijken te omarmen als óók een onderdeel van Nieuwe Marit. Dat komt wel, met vallen en opstaan. Stap voor stap.

Kort door de bocht: ik ben oververmoeid op fysiek gebied vanwege dengue waardoor ik elke dag minstens twaalf uur slaap pak en om de haverklap ontstekingen en virussen heb. Op mentaal gebied ben ik overvraagd, ben ik veel en vaak verdrietig, boos en wanhopig, en voelt het alsof ik niet helemaal in mijn wenselijke lijntje loop. Maar los van dit alles? Nog steeds dankbaar, liefdevol en integer. Dus de voorlopige conclusie… Mag ik alsjeblieft in een doosje gestopt worden voor de komende maanden zodat ik 1.) fysiek kan herstellen, 2.) mijn hoofd en gevoel om alle high’s en low’s kan krijgen en 3.) ik een gronding kan ervaren die mij een lichte koers geeft. En dat doosje ben ik nu aan het creëren: tot het nieuwe jaar heb ik amper verplichtingen, zal ik misschien wat meer voet in Nederland proberen te zetten en heb ik de ruimte en de tijd om te recupereren op mijn manier. En dan volgt een gronding en een koers echt wel weer…

En nu gaat mijn koers richting het station in Raalte. Ik stap op de elektrische fiets van m’n moeder. Ik zoef in mijn gele bloemenjurk door Raalte, haal de een na de ander in en geef de hele wereld een glimlach. Ik ben onderweg naar het station; ik ga zo naar Enschede waar ik met een toneelgezelschap afspreek. Martin, een van mijn trouwste lezers van dit blog, heeft mij een paar weken geleden gevraagd of ik mee wil doen aan een theaterproductie die in november zal plaatsvinden. Martin weet uiteraard als trouwe lezer ook dat ik eigenlijk amper in Nederland ben, maar we zijn na wat over-en-weer gemail erachter gekomen dat er best veel mogelijk is.

Ik ontmoette Martin een paar dagen voor kerst, toen ik een date had in Enschede. Mijn date en ik gingen naar de Stadsherberg, waar een gaarkeuken was waar je allerlei creatieve activiteiten kon doen. We werden onthaald door twee gastheren in driedelig pak met hoge hoed: Niek en Martin. Ik raakte met hen aan de praat; ik praatte over de reeds ontstane versie van mijzelf (Nieuwe Marit), over mijn aankomende reis en tot slot hadden we het over onze hobby’s. Martin vroeg of ik affiniteit had met zijn hobby, namelijk theater. En ja, dat heb ik wel. Ondanks dat ik geen bakken aan ervaring heb, stroomt drama (in de breedste zin van dat woord) door mijn aderen. ‘Ik denk dat wij elkaar nog wel eens gaan ontmoeten,’ eindigt Martin ons enerverende gesprek die plaatsvond een paar dagen voor kerst.

Na twee uur te hebben gepraat met mijn nieuwe theatergroep (waar ik de jongste ben met mijn 26 jaar, daarna is de jongste 65 lentes oud) zijn ontmoetingen gemaakt, rollen verdeeld en verwachtingen uitgesproken. Op zaterdag 9 november zal ik ’s middags in Enschede op de planken staan. Veel ga ik er niet over vertellen, dat wordt te zijner tijd wel gepromoot… Jullie zijn in elk geval van harte uitgenodigd om te komen kijken naar deze gratis voorstelling. Met tevreden gevoel druipt men af en vertrekt naar huis. Niek, Martin en ik blijven achter. We praten gezellig nog ruim twee uur over van alles. Over onze individuele levens en over de aspecten die synchroon lopen. Ik praat over stukken van mijn reis die niet in mijn blog beschreven staan, over wat ik eigenlijk aan het doen ben, waar ik heen zou willen bewegen en tot slot over het o-zo grote thema dat ik mijzelf zo veel voel. En dat was precies waar ik even behoefte aan had.

En plots voel op dat moment een stukje plezier met betrekking tot Nederland. En los van het feit dat ik in het stuk amateurtheater me nu al als een vis in het water voel. Ik voel dankbaarheid, in dat het me zo goed doet dat ik ook hier gewoonweg contact kan maken in wederkerigheid. Dat ik me gezien en gehoord kan voelen, maar dat ik de ander andersom óók kan zien en kon horen. Dan geef ik mijzelf een lieve schop onder m'n kont en denk ik: 'Ach, het hier-en-nu is dan ook gewoon goed.' En dat is nota bene het enige wat we hebben.

Bien à toi,

Marit