Een paar blogs geleden schreef ik over dat niets doen mij slecht bevalt. Zodanig slecht dat ik mijn reis naar Baskenland vervroegde zodat ik weer wat om handen zou hebben. Nu is ’t zo dat ik de naweeën van mijn dengue-infectie wat onderschat heb, waardoor ik dood- en doodop ben. Ik slaap elke dag minstens tien uur, ik heb overal pijntjes en kwaaltjes, ik ben bekaf wanneer ik een klein stukje de berg oploop. Zelfs koken – hetgeen wat mij doorgaans energie en ontspanning geeft – valt me meer dan zwaar. Inmiddels is mijn bloed nagekeken en ben ik niets meer onder de leden. De dokter zegt dat het louter een kwestie is van herstellen (wat ruim zes maanden kan duren). Kortom: ik moet recupereren ben daar niet zo goed in. Ik voel me enigszins schuldig dat de taken die me in het voorjaar tijdens deze WorkAway zo makkelijk afgingen, me nu driemaal zoveel energie kosten dan voorheen. En hoewel Leoni en Peter me geruststellen dat ik echt wel m’n steentje bijdraag, kan ik ’t niet volledig van me afzetten.

En daarom heb ik een dagje vrij genomen; even van de boerderij af. Ik draag een lange, zwarte jurk met col met een hoge split. Ik draag een netpanty, hoge hakken en tot slot leren accessoires. Mijn make-up is on-point en mijn zwarte hoed maakt ‘t af. Een mix tussen Morticia en Wednesday Addams, ik voel me meer dan mooi. Nee, dat is niet het woord. Ik ben onwijs sexy en kan me niet herinneren wanneer ik me voor het laatst middels mijn kleding zo geëmancipeerd en krachtig heb gevoeld. Ik stift m’n lippen rood, loop naar beneden en krijg meteen een opmerking van Leoni: ‘Kijk ons boerderijmeisje eens!’ En ditmaal snap ik het. Ik ben echt een wandelende contradictie wanneer het aankomt op hoe ik mijzelf kan presenteren.

Inmiddels zit ik in de trein naar Donostia, wat beter bekend staat onder de westerse naam San Sebastián. Vanaf de boerderij in Berriz is het ongeveer twee uur met de trein, en dat terwijl het maar zo’n zestig kilometer verderop is. Het is een boemeltreintje dat door de bergen en langs de kust gaat, waardoor ik op dit moment mooie uitzichten zou moeten hebben over de weides, de bergen en de zee. Alleen regent het pijpenstelen en zie ik praktisch niets.

Ik stuur een whatsappje naar mijn afspraak met de vraag wat we in godsnaam kunnen doen in Donostia met dit weer. ‘I know what we can do’, krijg ik vervolgens terug. Ik heb afgesproken met Erubi, iemand die ik een paar weken terug leerde kennen. Het is onze tweede afspraak en we kunnen het goed met elkaar vinden. Het is een zachtaardige jongen, hij is een rasechte Bask en hij is fulltime tatoeëer. En dat laatstgenoemde is een gevaarlijke in mijn geval, want inmiddels heb ik 33 tatoeages die in een exponentieel tempo blijven toenemen. Zo had ik er vorig jaar negen laten zetten en staat de teller voor dit jaar al op drie… Nog een paar jaar en ik zit waarschijnlijk vol.

Goed, terug naar Donostia. Erubi komt uit een kunstenaarsgezin en weet daarom op allerlei plekken in de stad exposities te vinden. We slenteren van locatie naar locatie en blijven uiteindelijk hangen in Tabakalera; een groot cultureel centrum en voormalige tabaksfabriek. We drinken één, twee, drie – volgens mij uiteindelijk wel vijf kalimotxo, een typisch Baskisch drankje bestaande uit cola gemixt met rode wijn. En voordat jullie hier een mening over vormen: probeer het eens. Ik had namelijk ook een mening en die heb ik ingeslikt, tezamen met een grote slok van dit godendrankje. Erubi legt me uit dat de ‘beste’ kalimotxo gemaakt wordt van huismerk cola in combinatie met van die rode wijn uit drinkpakken, wat eigenlijk gewoonweg sulfiet met een smaakje is. En ben ik het met hem eens? Nee, maar het is een beetje zoals een lauwwarme kroket uit de muur trekken na het stappen: het is nu eenmaal erfgoed waardoor je het kan waarderen. Dus daar zitten we dan, op het strand in San Sebastián met onze ‘brick wine’, goedkope cola en plastic bekers. Ik heb een zalige, zorgeloze en inmiddels zonnige dag. Ik ben met niets of niemand bezig deze dag, behalve met mijzelf (oké, hooguit óók met deze Baskische punker naast me). Maar de focus ligt vandaag op mijn eigen behoeften, op mijn eigen wensen. En terwijl ik met m’n voeten in het zand zit te wroeten voel ik een berusting in het feit dat ik echt met gemak contact maak met anderen. Ik weet en voel dat ik mijzelf kan dragen zo alleen op reis, maar eerlijkheidshalve is het toch wel fijn om eventjes je geborgen voelen bij iemand anders.

Bien à toi,

Marit

PS: de verschrikkelijke kalimotxo maakt je snel dronken, waardoor ik - misschien op voorhand - de trein naar huis miste

PPS: omdat ik niet meer thuiskwam, is onze afspraak met een dag verlengd en heb ik de nacht gespendeerd in een prachtig authentiek appartementje in een pittoresk Baskisch dorpje

PPPS: volgende week krijg ik een nieuwe tatoeage