Twee weken geleden heb ik het leven in Bali ingeruild voor een compleet contrasterend alternatief. Van tropische temperaturen, geen verplichtingen, witte stranden, chaotische verkeerssituaties, klankschalenmeditaties, zomerse verliefdheid en goed eten, naar allesbehalve dat. Hoewel ik het goede eten heb weten te behouden op mijn huidige locatie, want waar ik nu ben, ben ik Chef Keuken. Hier heb ik hoge bergketens, een gesloten bevolking, dagelijkse glazen wijn, vaste ritmes, wisselvallig weer, handen-uit-de-mouwtaken, hongerige paarden en een Vlaams stel dat mij met liefde integreert in hun gezin. Dus ik berg m'n yogamat dan maar op en zoek de groene bergen van Baskenland weer op.

Ik begon het zwaar op de heupen te krijgen van het niets-doen in Bali, waardoor ik een paar weken terug al had besloten mijn vlucht naar Baskenland naar voren te halen. Leoni en Peter wilden me met liefde eerder ontvangen en na mijn ongelukkige tijd in Ierland heb ik besloten mijzelf niet te gijzelen in ongemak indien dat niet nodig is. Dat ik na dit besluit een geweldige laatste week heb gehad met ervaringen die ik voor geen goud zou hebben willen missen, maakte mijn algehele reis naar Bali een bitterzoete ervaring. Het was soms zwaar, het was soms magistraal. En ergens is dat ook wel weer in lijn met mijn levenslessen van de laatste maanden: je moet bewust zijn van dualisme om eenheid te kunnen ervaren. En al die emoties ervaar ik niet als een glooiend heuvellandschap; het zijn voor mij grillige bergen zoals de Himalaya. Ik vind het onwijs, maar dan ook onwijs spannend om door te gaan met mijn leven. Dat klinkt ergens best gek, dat weet ik heus. Ik moet nog een beetje wennen aan het idee dat ik een toekomst heb. En aangezien me dat nog met enige regelmaat aanvliegt als een grote windvlaag in m'n gezicht, neem ik voor nu even genoegen met het heden: het hier en nu. Inmiddels heb ik geleerd dat de enige manier om te wheelen en dealen met deze emoties er dwars doorheen is. Dus de paniekaanvallen, ontstaan uit krampachtig vasthouden aan controle die bijna elke ochtend mij teisterden en op scherp stelden? Tja, de andere kant van die medaille is dat ik blakend en schreeuwend van blijdschap in bewuste vrijheid over de straten van Bali scheurde op mijn scooter.