Ik lig op bed in een hotel in Sanur, een wijk in Denpasar, de grootste stad van Bali. Hotels, guesthouses en hostels kosten hier bijna niets. Zo heb ik denk ik 11 euro betaald voor deze overnachting. Daar krijg je dan een ruime hotelkamer voor met airconditioning, zwembad, ontbijt en vele andere faciliteiten. Een Balinese massage van een uur erbij boeken kost je €6,-. We zochten een hotel relatief dicht bij het vliegveld, want over een paar dagen ga ik weer door op mijn reis. Rico en ik hebben vanochtend definitief afscheid genomen in Ubud. Lisa ligt naast me, ik heb haar bijna twee weken niet gezien en het is fijn om even face to face aan te haken met haar. Zij heeft tien dagen doorgebracht op Gili Trawangan, wat ik een enorme prestatie vind gezien het een equivalent is van het feesteiland Chersonissos. Ofschoon Gili maar drie bij twee kilometer groot is. Ik ben blij voor Lisa, vooral omdat Bali niet helemaal haar ding was en het duidelijk is dat Gili dat wél was. Ze heeft veel uitgerust en veel gesnorkeld (en daarbij heel veel schildpadden gezien!). Ik praat haar bij over mijn tijd in het meditatiecentrum, mijn avonturen met Rico en tot slot hebben we het over hoe we de komende dagen in gaan vullen. Ondertussen app ik wat met Rico, hij laat doorschemeren dat hij me graag nog één keer wil zien voordat ik weer vertrek naar mijn volgende bestemming, welke dat ook mag zijn. Na allerlei mogelijke opties te doorlopen stuurt hij een appje met het volgende bericht: ‘Or you can go dive with me tomorrow?’

Om 06:45 ‘s ochtends zit ik dan in de taxi naar Padangbai. Lisa is mee, zij bezoekt White Sand Beach. Precies zoals de naam al indiceert is het zo’n typisch tropisch strand. Ik zet haar af en loop vervolgens naar de duikschool van Rico. Het zweet staat me op het voorhoofd en dat komt ditmaal niet van de warmte. Als een mantra blijf ik krampachtig het zinnetje ‘liever spijt van wat je wel hebt gedaan, dan spijt van wat je niet hebt gedaan’ herhalen in mijn hoofd. Maar dan zie ik Rico van een afstandje. Hij geeft hij mij een glimlach van oor tot oor en ik merk dat ik al wat rustiger word. Dit wordt gewoonweg leuk. Dit wordt echt leuk. Gewoon leuk. Niets minder dan leuk. Denk ik. Hoop ik. Deze aankomende ochtend draait helemaal niet om duiken, het draait erom dat iemand die mij dierbaar is geworden in korte tijd mij een uitnodiging heeft gegeven om een kijkje in zijn leven te nemen. Hij wil niets anders dan op de valreep mij meenemen in zijn passie en me daarin onderdompelen (pun intended).

Ik krijg een kop koffie in m’n trillende handen gedrukt terwijl we gaan zitten aan een van de tafels van Geko Dive. Ik vul wat formulieren in, waarmee in mijn leven uit handen geef aan Rico. Althans, zo zegt hij het met een knipoog. Aandachtig luister ik naar zijn instructies. Normaalgesproken zou mijn betweterige humor grapjes maken tussendoor, maar ditmaal houdt de spanning me enigszins gedeisd. Na een korte toets om te checken of de informatie goed is overgekomen, krijg ik een kneepje in m’n been en vraagt Rico voor de laatste keer: ‘And? What’s rule number one?’

Don’t hold your breath.

Toen ik nog thuis woonde ging ik bijna elke dag in bad om drie redenen. Mijn ouders wisten precies hoe laat het was wanneer ik in bad ging. Zelfs toen ik al lang en breed op mijzelf woonde, ging ik een paar keer per week naar m'n ouders om gebruik te maken van hun bad. Ten eerste was dat een plek waar ik even helemaal alleen kon zijn en kon ontprikkelen van alle chaos in mijn hoofd. Ten tweede ben ik de grootste koukleum ter wereld en deed de warmte me goed en voelde ik me geborgen in bad. Tot slot kon ik mijn gedachten, emoties en gevoelens de vrije loop laten zodra ik helemaal kopje onder ging: je hoort, ziet en ruikt niets meer en dat zorgde voor een welkome sereniteit waar gek genoeg alle ademruimte van het universum lag.

En die ademruimte voel ik precies nu met een wetsuit aan, met een zuurstoftank op m’n rug en met een grote duikbril op terwijl ik twaalf meter onder het wateroppervlakte zweef in een driedimensionale ruimte. Ik adem in, ik adem uit. Op dit moment ben ik de gelukkigste persoon op aarde. Ik ben volledig in mijn element en ben zó blij, hoewel blij niet eens de lading dekt: ik ben één met het water en voel me hier volledig rustig, veilig en vrij. In gebarentaal bedank ik Rico dat hij me heeft meegenomen en dat ik het fantastisch vind. We zien de meest kleurrijke scholen vissen, schildpadden, pijlstaartroggen, haaien en zelfs Nemo, ook bekend als de clownvis, zien we een paar keer. Normaalgesproken duurt een eerste duik een keer twintig, hooguit dertig minuten. Doordat het spannend is ga je krampachtig ademhalen en gaat je zuurstoffles sneller leeg. Alleen gaat alles zo natuurlijk dat we zo’n 45 minuten onderwater blijven.

Zodra we boven zijn haal ik mijn regulator uit m’n mond en laat ik een luide kreet over de golven varen: ‘Whooo! That was absolutely amazing!’ Ik klim als eerste weer de boot in sta met m’n bek vol tanden voor me uit te staren. Ik ben een persoon die niet snel zonder woorden is, maar ditmaal ben ik totaal van mijn apropos. Zodra Rico weer in de boot zit, zegt hij: ‘And? Want to do another dive?’ Ik geef hem een grijns en knik hevig.

Die avond drinken we een biertje en reflecteren we op mijn tijd in Bali. De afgelopen weken heb ik Rico uit de mentale en emotionele shit geholpen: hij zat ik een diep gat en had niets anders nodig dan een luisterend oor. Ik vond het fijn om bij hem te zijn en voelde me vanaf het eerste moment op m'n gemak. Hij bedankt me voor alles, zegt dat ik een levensveranderd persoon ben in zijn leven en vraagt of ik niet langer kan blijven. ‘Let’s just skip the ‘nama’ and instead you ‘ste’ here.' Ik vertel hem dat ik slechts een spiegel ben van alles wat hij zelf ook wel weet, maar hij ontkent dat stellig, gevolgd door een vertederende liefdesverklaring. Ik rook m’n laatste sigaretjes op, waarnaar Rico zegt: ‘So if you think were merely a mirror, then what is it I taught you these last weeks?’

Naast dat Rico mij weer een lichte nicotineverslaving heeft gegeven, heeft hij me geleerd om mijn adem niet in te houden. Adem vasthouden is in angst, verkramping en ongemak leven. Ademen is doorgaan.Sinds Nieuwe Marit wat meer geïntegreerd is, hang ik soms nog aan een stukje verleden vast. Alsof ik met één been in oud sta, en met een ander been in nieuw. Dat komt omdat ik ook maar gewoon een mens ben die het spannend vindt om los te laten, door te gaan en om vertrouwen te hebben in jezelf en in het universum. Rico zegt altijd: ‘To be, is to be perceived’, duidend op dat alles wat voor je staat voor het oprapen ligt en alles wat achter je is, nou ja, dat ligt achter je. Wanneer je je adem inhoudt, probeer je met man en macht het hier-en-nu vast te houden om zo controle te houden over wat er gebeurt in je leven, je toekomst. Alleen heb je niet zoveel controle over of het pad wat je kiest het juiste pad is: het leven wordt voorwaarts geleefd en achterwaarts begrepen. Het enige waar je controle over hebt is of je ervoor kiest om in- en uit te blijven ademen. En om vervolgens die ademruimte te benutten om eens te observeren waar je wel niet vandaan bent gekomen.

Number one rule: don’t hold your breath.

Bien à toi,
Marit