Sinds een dag of twee functioneer ik weer een beetje. Ik heb geen koorts meer, ik kan weer normaal eten en ook mijn energie begint weer wat terug te komen. Dat mocht ook wel, want ik heb een heel gekke gatenkaasweek achter de rug; door alle koorts ben ik veel momenten een beetje kwijt. Zo weten de foto’s mij te vertellen dat we ook een nacht in een airbnb-scam hebben geslapen: een soort bouwval dat leek op een barakkenziekenhuis uit de jaren 40. Hoewel een ziekenhuis uit die tijd nog veel schoner zou zijn geweest. Brr.

Inmiddels zijn we in Manggis, in het oosten van Bali. We hebben hier ons eigen hut op een klein resort. Alle andere huisjes zijn vanwege het laagseizoen nog vrij, dus komt het erop neer dat we ons eigen personeel hebben. Onze zwembadbedjes worden elke ochtend opgemaakt, onze was wordt gedaan, het eten wordt naar onze kamer gebracht en ’s avonds wordt zelfs het licht van onze veranda uitgezet. Deze accommodatie ligt ditmaal een klein beetje uit ons dagbudget, maar in verband met de aanfluiting van hiervoor en vanwege het feit dat we beiden niet fit zijn, kiezen we even voor gemak.

Het zijn moeilijke dagen voor mij. En dat heeft eigenlijk niets te maken met mijn fysieke gesteldheid. Ja, ik ben door een mangel gehaald en moet hier flink van herstellen, maar ik heb er alle vertrouwen in dat mijn lijf dit wel oplost. Het zijn moeilijke dagen omdat ik merk dat het leven me aanvliegt als nooit tevoren. Ik ben er angstig en nerveus onder en ik huil erg veel. En dan kan ik nu een eindeloze lijst gaan opnoemen van alles wat mijn hoofd me vertelt wat me aanvliegt, maar dan beland ik in een vicieuze cirkel.

Dus misschien is het 12.000 kilometer verwijderd zijn van wat ik ken, misschien is het dat ik voor het eerst op een niks-doe vakantie ben, misschien is het dat ik een belangrijk stuk van mij bewust in Nederland heb gelaten, misschien is het de illusie dat ik duizend-en-één keuzes moet maken, misschien is het een gebrek aan toekomstig perspectief, misschien is het dat ik echt op mijzelf ben aangewezen, misschien, misschien, misschien… De misschiens en wellichts zijn niets anders dan verklaringen van ons brein om te snappen waarom we ons voelen zoals we ons voelen. Een trucje waar je je eigenlijk miserabel van kunt gaan voelen. Maar ratio moet je niet bestrijden met emoties, net zoals dat je emoties niet moet bestrijden met ratio.

Wat er allemaal schuilgaat onder die berg van ratio, woorden, hoofd en denken? Niets anders dan een bult verdriet dat gevoeld en verwerkt mag worden. Eigenlijk alles wat er is gebeurd de laatste tien jaar, tezamen met alle veranderingen uit het hier-en-nu die best wat verdriet en spanning meebrengen. En wanneer we verdrietig zijn willen we allemaal getroost worden en nabijheid ervaren. Ik ben een halfjaar geleden tien maten uit mijn jasje gegroeid en ben geleidelijk op zoek naar nieuwe kleding. Kleding dat we wel past. En het liefst doe je dat met een voorbeeld in je buurt, of met geborgenheid en veiligheid. Alleen heb ik de hardcore-modus uitgekozen door het alleen te doen. Of nou ja, 'alleen', ik heb genoeg lieve mensen om me heen. Ik zou het ook niet anders willen. In plaats van het extern te zoeken, ben ik hier op Bali wat genoodzaakt het intern te vinden. En dat kan ik, dat wil ik. Want ik heb alles in mij om dit ingewikkelde en tegelijkertijd simpele leven aan te kunnen. Ik denk dat ik mijzelf maar gewoon weer eens in omhelzing vast mag houden.

Ik heb dus eigenlijk weer een enorme drang naar controle, begrijpen en vasthouden, typ ik nu met een vage grijns op mijn gezicht. Typisch Oude Marit. En dat terwijl ik juist zo goed op weg ben naar overgave, niet-weten en loslaten. Ach, de boog kan niet altijd gespannen zijn. Dan kun je nog zo goed op je spirituele pad zitten, het is en blijft elke keer weer kijken in liefde, openheid en mildheid. Onder het mom van self-care én omdat ik dit al heel lang héél graag wil ga ik daarom volgende week naar een driedaagse retraite van het OSHO Meditation Centre Bali. Ben benieuwd of zo’n rood gewaad me een beetje staat!

Bien à toi,

Marit