Het is elf uur ’s ochtends. Ik lig op een yogamat in een meditatiecentrum in het hartje van Ubud. Gezien ik vandaag een halfjaar oud ben, besloot ik in stijl te gaan doen wat ik zes maanden terug ook deed: een klankschalenceremonie. En volgens mij is Bali dan wel de spirituele hotspot van de klankschalen, meditaties, yoga en tantra. Ik stond vanochtend op met kwetsbaarheid, weemoed, dankbaarheid, melancholie en tevredenheid in mijn rugzak. En hoe kan er zoveel tegenstrijd in één rugzak passen? Nou, door het niet te ervaren als tegenstrijd. Makkelijker gezegd dan gedaan, trouwens.

Wat er nu precies een halfjaar geleden gebeurd is, heb ik nog nergens echt beschreven realiseer ik me. Dat verhaal houden jullie tegoed van me. Belofte maakt ook schuld, dus misschien beloof ik jullie wel helemaal niets. Enfin, het komt als het komt.

Ik ben een groot voorstander van emoties laten stromen, zeker, alleen geneerde ik me wel enigszins toen ik huilend, verwilderd, snotterend en snikkend mijzelf knuffelend vasthoudt tegen het einde van de meditatie. Mijn rechterarm houdt mijn gezicht vast, mijn linkerarm houdt mijn middel vast en zo blijf ik even zitten. Wanneer ik de meditatieruimte verlaat na anderhalf uur klankschalen, yin-yoga en breath work, voel ik me lichter en gegronder. Elke meditatie brengt je wel wat, maar deze schudde alles wel weer heel radicaal wakker. En dat mag er wederom allemaal zijn. Lang verhaal kort? We accepteren allemaal de liefde die we denken die we verdienen. En ik besef steeds meer dat ik de laatste maanden wat gortig heb gesnoept aan mijn eigen benchmark van zelfliefde. Die mag weer even gevoed worden. Die ga ik - met de tot nog toe onbekende middelen – voeden.

Goed, klaar met zeuren? Zeker. Schouders (in mildheid) eronder en (mild) doorgaan!

Eenmaal thuis aangekomen gaat het in een rap tempo niet goed met mij. Ik begin koorts te krijgen, ik heb bonzende hoofdpijn, ik ben stijf en heb spierpijn in mijn hele lijf. Elk uur komen er klachten bij, totdat ik koortsdromen en dagdromen niet meer kan onderscheiden. Lisa vertrouwt het niet en onze Balinese host ook niet: ik word door haar naar een kliniek gebracht op een scooter en krijg na vlug onderzoek van een arts de mededeling dat het waarschijnlijk denguekoorts is, oftewel knokkelkoorts. De mensen zijn vriendelijk, maar veel krijg ik niet echt mee in dit kleine, lokale ziekenhuisje. Ik krijg een rits aan medicijnen mee, van antibiotica tot cortison, van pijnstillers tot antibraakmiddelen, van vitamines tot slijmverdunners. Ik mocht een totaal van 150.000 IDR neertellen voor mijn reeds aangevulde medicijnkast, omgerekend €8,50. En hoewel het klinkt alsof ik kraakhelder heb hoe de afgelopen 48 uur verliepen, kan ik niet heel veel navertellen van de laatste twee etmalen. Inmiddels lig ik dus nog steeds met koorts in mijn hut, helpen de medicijnen minimaal, slaap ik veel, maar heb ik nu net wel een opleving gevonden om dit blog af te schrijven.