WorkAway is een platform die reizende mensen en projecten bij elkaar brengt. Dit kunnen allerlei soorten projecten zijn: hulp bij huisrenovaties, ondersteuning bij boerderijleven, au-pair in een gezin, bouwen van community’s, vrijwilliger zijn op een school, gezelschap zijn voor ouderen. Op de site vind je dus een breed aanbod waardoor er voor ieder wat wils is. Dus stel, je kunt wel een paar extra handen gebruiken in- en om het huis: je maakt een profiel aan op de website, je geeft aan wat voor hulp je nodig hebt, voegt een paar fotootjes toe van jou, je huis, je dieren en/of je project en klaar is kees.

WorkAway’ers maken een soortgelijk profiel aan waarin ze hun bijvoorbeeld hun vaardigheden, kwaliteiten en talenten toelichten. Wederom voeg je ook wat kiekjes toe en off you go. De WorkAway’er, vaak jonge mensen die low-budget wil reizen, kan vervolgens reageren op elk profiel en zodoende start je het gesprek. De deal is dat je als host zorgt voor onderdak en eten, en als WorkAway’er werk je tussen de drie en vijf uur per dag voor vijf dagen in de week. Sommige hosts nemen dat allemaal met een korreltje zout, terwijl anderen je gewerkte uren en genomen pauzes op de klok bijhouden. Sommige hosts halen je op van het vliegveld en verwelkomen je in hun huis alsof het je eigen is, terwijl anderen het adres van hun huis pas op dag van aankomst sturen en je een achterkamertje geven waar je moet verblijven als je niet aan het werk bent. Wanneer je met WorkAway reist, heb je dus eigenlijk geen idee bij wie je terechtkomt. Daarom videobel ik altijd even voordat ik überhaupt besluit om bij iemand te gaan zijn. Want ja, je zit wel in elkaars ruimte en energie voor een tijd. En soms is het een fantastische match (shout-out naar Leoni en Peter in Baskenland!) en soms is het net niet helemaal wat je verwachtte. En dat is helemaal oké! In sommige gevallen besluit je dan eerder weg te gaan, in andere gevallen zit je ‘m even uit. Soms bepaal je samen dat je véél langer blijft dan gepland, in weer een ander geval besluit je om nogmaals terug te keren in de toekomst. Een geweldig concept dus, waarin je de meest uiteenlopende ervaringen opdoet.

___

Een kleine greep van drie WorkAway-hosts, om een beeld te geven…

Neis, mijn tante uit La Rioja

Neis is een 65-jarige transvrouw die hulp nodig had met… Tja, met alles eigenlijk. Haar profiel was incoherent en her en der onbegrijpelijk, maar er kwam een onschuld naar boven die me raakte. Ze sprak amper Engels, droeg de meest flamboyante kleding op haar goede dagen en had een opzwepend Spaans temperament. Door een verleden dat soms niet altijd over rozen ging, was ze soms wat eenzaam en daardoor ook wat bedroefd. Andere kant van de medaille: ze had een levenswijsheid om haar heen hangen die mij in die week rijkelijk heeft gevuld. Haar huis was een bouwval en overal waren wel klussen te vinden. Initieel zou ik hier een drie weken blijven, uiteindelijk bleef ik acht dagen. Ik heb een moestuin gebouwd op dag twee en de rest van de dagen hebben we eigenlijk de zin van het leven geprobeerd uit te diepen met z’n tweeën. Om in diezelfde spirituele geest te blijven, hebben we besloten een stuk van de Pelgrimstocht van Santiago de Compostela te gaan lopen. Het voelde daarom niet als een ‘standaard’ WorkAway, wat dat ook mocht betekenen (dit was nota bene m’n eerste adresje).

Een gezinnetje met Leoni en Peter

Ik was helemaal niet van plan om naar Baskenland te gaan… Alleen het profiel van mijn Vlaamse buren sprak me aan. Misschien is het wel fijn, dacht ik nog, op een boerderij zijn met een stel die dezelfde taal spreken als jij. Hun profiel had iets speels, iets onbegrensd, maar het was een stukje vrijheid wat ik tussen de witregels doorlas. Ze zochten hulp en ondersteuning op hun familieboerderij, dat was zeker, maar met wat? Als je maar lekker in je vel zit en als jij maar doet wat jou leuk lijkt. Ik had een flinke blessure in mijn heup en zo te horen wilden zij hier rekening mee houden.

Ze vertrokken een paar dagen na mijn aankomst naar België voor een weekje, mij de verantwoordelijkheid geven over hun huis, hun dertien paarden, zes honden, drie geiten… en daarmee mij hun thuis en toevertrouwden. Dat was fuckingspeciaal. Die weken die volgden waren alsof we een soort gezinnetje waren. We hebben veel beleefd, gepraat, gelachen en soms zelfs gehuild. Maar voornamelijk hebben we veel plezier gehad: ik voedde de dieren, maakte schoon, hielp met Leoni’s start-up, zorgde voor maaltijden, de ‘vieruurtjes’ zoals Leoni het noemde (elke dag huisgemaakt gebak of taart + koffie), ik rustte uit. Niets ging op de weegschaal, alles ging op z’n beloop en ik voelde me er zo welkom…

…en om dat laatste kom ik terug! Ik heb zelfs al afgesproken om dit jaar alweer twee keer terug te komen bij dit fantastische stel met hun geweldige boerderij.

Een lichte doch overprikkelende ziel, Aishling

Gezien ik nu as we speak bij Aishling verblijf, licht ik haar er ook even uit. Ik verblijf dus een week bij haar. Ze heeft lang, lichtrossig haar wat ze in twee lange vlechten draagt. Ze woont aan de kust in Dublin in een ‘terrace house’ (rijtjeshuis). Ze is een persoon met hoge energie: bubbly en opgewekt, enthousiast over álles en onwijs praatgraag. Ze is altijd vrolijk, zingt de hele (lees: hele) dag en beschouwd zichzelf als een lichte ziel: Aishling is van mening dat dit haar laatste keer op aarde is voordat haar ziel volledig klaar is op aarde. Ondanks dat ik haar graag mag, word ik ook heel erg overprikkeld van haar aanwezigheid. Wat ik voor haar moet doen? Ik schilder haar meubels en muren, trek linoleumvloeren eruit en help met het herorganiseren van haar chaotische huis. Ook bak ik taartjes, maak ik ontbijt en kook ik het avondeten.

Tot slot heeft ze een behoorlijk aantal katten en honden met allemaal bijzondere namen: Baby, Twinky D, Sparkles, Sweety, en nog een vijftal waarvan ik me de naam amper kan herinneren doordat ik het amper serieus kan nemen. En dat komt nog niet eens door de dieren zelf, maar voornamelijk naar de manier hoe ze deze viervoeters behandelt. Wanneer ze communiceert met haar dieren, zet ze hoge hysterische stemmetjes op. En gezien het behoorlijke blaffers zijn die veel aandacht vragen, schiet haar stem constant twee octaven omhoog... Jullie krijgen vast een beeld bij het leven waarin ik nu ben ingestapt. Na het avondeten heeft Aishling de tijd en ruimte nodig om te ontprikkelen: dat snap ik, ik zou ook moe worden als ik haar zou zijn. Ze verzoekt mij daarom vriendelijk om naar mijn kamer te gaan. Ze slaapt namelijk met al haar dieren in de woonkamer, wat het ook haar slaapkamer maakt. Rond acht uur wordt er naar boven geroepen dat ik mijn laatste kopje thee kan halen, want dan wil ze slapen en echt niet meer gestoord worden. Normaalgesproken ben ik een regelrechte nachtbraker die het liefst na één of twee uur ’s nachts pas gaat slapen. Maar leven met Aishling? Ik slaap de hele week al met gemak de klok rond. Ik schat zo in dat ik nog nooit zo mens-moe ben geweest.

___

Je kunt je dus nog zo’n voorstelling proberen te maken van je WorkAway-host, het is en blijft een grote verrassing waar je precies terechtkomt. Na deze week zit het eerste kwartaal van mijn reisjaar (of jaren?) erop. Dan ga ik even een paar maanden vakantie vieren, tot rust komen en een poging doen om mij louter te bekommeren om me, myself & I. Even rust en alleen dat. Gaat me dat lukken? Hah, waarschijnlijk niet. Want waar ik ook ga of sta ligt het avontuur met duizend-en-één ervaringen voor het oprapen. En heel eerlijk wil ik niets anders dan die kansen grijpen, in plaats van ze aan me voorbij te laten gaan.

Bien à toi,
Marit