Ik steek m’n hand voor een laatste keer op en geef mijn vader een brede glimlach. Hij heeft z’n raampje naar beneden gedraaid en zwaait uitbundig, gevolgd door een laatste toeter. Dan verdwijnt hij in de gehuurde Kia Picanto de hoek om en ben ik weer alleen. Ik strand neer op een bankje in een klein stadje ten noorden van Dublin. De zon schijnt op mijn gezicht en ik sluit mijn ogen. We zijn allemaal op zoek naar complexiteit in het leven, maar wanneer de zon naar buiten komt zijn we zo simpel als een blad aan een boom: dankbaar voor het licht, de warmte en de voeding die het ons geeft.

Ik had mijn vader een paar weken geleden aan de telefoon. Na een kort gesprek kwamen we tot de conclusie dat we wel wat vaker samen op reis willen. Zo geschiedde: afgelopen vrijdag haalde mijn vader mij op in Mountshannon, waarna we vertrokken naar een AirBnB in de Wicklow Mountains. We hebben een fijn weekend gehad met z’n tweeën. We hebben stadjes, kathedralen, bergen en pubs opgezocht en we hebben onderwijl fijne gesprekken met elkaar gehad. Gelukkig hebben mijn vader en ik altijd een goede band gehad. Een band die eigenlijk altijd getekend werd door kennis en filosofie. Over koetjes en kalfjes zullen wij het ook nooit hebben. Grootste existentiële zaken komen altijd ter sprake wanneer we samen op pad zijn. Nu klinkt het alsof we louter onze kennis willen delen en vermenigvuldigen wanneer me samen zijn, maar niets is minder waar. Wanneer we samen op pad zijn doen we altijd rustig aan, spenderen we veel tijd in stilte en lassen we om de haverklap een lange bier- of koffiepauze in. In Nederland gingen we vaak naar bijzondere exposities in museums, mooie beschermde natuurgebiedjes of vertederende klassieke concerten en opera’s. We leren veel van elkaar en ik ben blij dat ik een gelijkwaardige relatie met hem heb kunnen ontwikkelen. Sinds een aantal jaar neem ik mijn vader mee in mijnwereld. Vooral op het gebied van kunst en muziek. Maar ook mijn binnenwereld deelde ik met hem. Zo wist hij van de hoed en de rand met betrekking tot mijn mentale gezondheid. Op de slechte dagen wilde ik niets anders dan een sprankje blijdschap vinden en mijn pa was vaak een van de slachtoffers die ik meenam op deze zoektocht. Een evidente, complexe band, dus. Die gekscherend sterker is geworden is door zijn burn-out van tien jaar terug en mijn mentale misère uit het verleden. Je zou kunnen zeggen dat leed verbindend werkt. En onze relatie kent echt wel wat ups en downs. En ondanks dat het dus niet altijd over rozen ging in het verleden, kan ik al een paar jaar met volle overtuiging zeggen dat onze vader-dochterband ijzersterk is. Dus hier een shout-out naar mijn vader: een man die tot mijn Big Five behoort en waarvan ik weet dat wij elkaar door dik en dun zullen steunen in liefde.

Terug naar dat bankje waar ik zit. De zon schijnt nog steeds hier in Malahide. Ik kijk uit over een grote haven met in de verte een bergketen. Ik kies ervoor om het bankje in te ruilen voor de Starbucks om de hoek. Het liefst zoek ik een lokaal koffietentje uit, maar het is half acht ’s ochtends en er is nog niets anders open. In een verleden heb ik gewerkt als barista bij Starbucks en ondanks dat ik het niet zo heb op de zoete meuk die hier verkocht wordt voor een belachelijke prijs, voelt het toch altijd een beetje als thuiskomen. Als je voorbij de Frappuccino’s, slagroom en shakes kijkt, is de kwaliteit van de koffie van Starbucks écht goed. Geloof me. Zo niet: dan neem ik je een keer mee en leg ik het je persoonlijk uit middels een coffee-tasting. Ik bestel een koffie (vooruit, ook een taartje dan maar) en ga zitten. Ik ben vandaag precies drie weken in Ierland. Terwijl ik dat typ verbaas ik mijzelf hierover. Nog maar drie weken? Een week aan de westkust, een paar dagen in een hostel, een week aan een meer, een paar dagen in de bergen. Het voelt alsof er veel ervaringen, gebeurtenissen, levenslessen en daarom ervaringen in een tijdspan van 21 dagen is gepropt. Te veel. Ik kan een boek schrijven over deze 21 dagen, maar kies ervoor dat niet te doen. Het waren namelijk niet mijn beste 21 dagen, integendeel.

Zo heb ik mijzelf onveilig gevoeld, echt onveilig. Ik heb masker opgezet, puur om te zien ‘of ik het nog kon’. Ik heb gespeeld met elke mogelijke versie die ik mij huist. Ik heb principes aan de kant geschoven, ik heb adviezen uit liefde in de wind geslagen. Ik heb mijzelf omringt door mensen en plekken en invloeden die niets anders dan toxisch waren. Ik – en anderen – hebben mijn grenzen niet gerespecteerd. Ik heb mijzelf verloochend. En ondanks dat sommige van deze situaties het gevolg waren van mijn eigen gedrag, waren veel voorvallen allesbehalve mijn schuld. Gedragingen van Oude Marit zegevierden de laatste weken, omdat dat hetgeen is wat ik kende en omdat het mij niet even niet meer lukte om te bouwen op die splinternieuwe fundatie van Nieuwe Marit. Maar het was niet alleen slecht, zeker niet. Ook is het mij namelijk gelukt om weg te lopen van deze situaties. Ik heb nee gezegd. Ik heb mijn veiligheid weer opgezocht. Ik heb grenzen gesteld. Ik heb rust genomen. Ik heb gekozen voor liefde, voor zelfliefde. En dat heb ik toch maar even zelf gedaan, zonder een ander. Niet omdat ik het alleen móést doen van mijzelf, maar omdat ik nog steeds voel dat ik de draagkracht heb ik dit leven met al haar obstakels zelf aan te kunnen. Dus een schouderklopje in mildheid voor mijzelf. Voor de Marit die nog maar 21 weken oud is, toevallig op de dag af. En 21 weken is nog niet zo heel lang… Helemaal niet lang zelfs. Vooral niet voor iemand die het aspect van het leven ‘het leven aan willen gaan’ nog even moet ontdekken. Ik ben hard, heel hard, aan het proberen met leren leven. Misschien wel een beetje te hard. Ik vind dat ik al moet kunnen lopen, al moet kunnen praten. Ik ben nota bene 26 jaar en ik ben niet op m’n achterhoofd gevallen. Ik moet, en wil, en ga door, en door, en door. Met wat als doel? Tja, de beste versie van mijzelf worden, dacht ik. Alleen hoeft dat allemaal nog niet. Deze alinea is daarom ook een pleidooi naar mijzelf: Marit, vertraag, neem de tijd, adem in en adem uit en tot slot: wees mild naar jezelf.

Het zinnetje ‘alleen hoeft dat allemaal nog niet’ herinnert me aan een gedicht die mijns inziens haarfijn aansluit bij dit moment in mijn leven. Ik heb dit gedichtje wel eens voorgedragen aan een van mijn exen, omdat het destijds zo mooi aansloot bij mijn liefde voor die persoon op dat moment. Maar nu ik hem opnieuw lees en probeer de dualiteit van de ‘jij en ik’ los te laten en te interpreteren als één persoon, namelijk mijzelf… Wat heb ik dan een prachtige wens voor mijzelf hier staan.

Voor de liefste onbekende – Ingmar Heytze

'Wie van ons twee heeft de ander bedacht?' - Paul Eluard

Wat ben ik blij dat ik je nog niet ken.
Ik dank de sterren en de maan
dat iedereen die komt en gaat
de diepste sporen achterlaat, behalve jij,
dat jij mijn deuren, dicht of open,
steeds voorbijgelopen bent.

Het is maar goed dat je me niet herkent.
Kussen onder straatlantaarns
en samen dwalen door de regen,
wéér verliefd zijn, wéér verliezen,
bijna sterven van verdriet -
dat hoeft nu allemaal nog niet.

Ik ben nog niet aan ons gehecht.
Ik kijk bepaald niet naar je uit.
Neem de tijd, als je dat wilt.
Wacht een maand, een jaar,
de eeuwigheid en één seconde meer -
maar kom, voor ik mijn ogen sluit.

Om 15:00 heb ik afgesproken met mijn laatste host van het eerste deel van mijn reis. Aishling is een vrouw van middelbare leeftijd en woont in het noorden van Dublin. Ze omringt zichzelf naar eigen zeggen het liefst met creatieve, lichte zielen die aandacht hebben voor het leven. Ze woont in een rijtjeshuis dicht bij de haven en ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik mijn takenpakketje gaat zijn de komende tijd. Ze wil in ieder geval haar huis opnieuw organiseren: verven, behangen en decoreren zal sowieso aan bod komen. Ook zei ze dat ze een beroep wil doen op mijn bakkunsten. Toen we elkaar belden een paar weken terug eindigde ze het gesprek met: ‘Nou, Marit, ik kijk nu al uit naar de tea parties die wij samen zullen gaan hebben. Leef licht, en tot snel.’

En dat ga ik dan maar eens doen: licht leven.

Bien à toi,

Marit