5 maart, 14:00

Met weer 15 kg op mijn rug, 10 kg op mijn buik en 3 kg om mijn schouder, open ik de deur van mijn kamer. Doordat ik nu twee keer zo breed ben dan normaal, schat ik mijzelf iets te smal in en struikel daarom over de drempel. ‘Oh my God,’ - wat uitgesproken wordt als Gawd– ‘Are you okay?’ Ik word verwelkomd door een meisje dat zichzelf voorstelt als Kelsey. Haar huidskleur is enigszins oranje van de vele lagen foundation en self-tan. Ze heeft een zwaar Texaans accent en haar petje met de tekst ‘Make America great again’ verraadt op wie zij de komende tijd gaat stemmen. Ik zet mijn tassen op de grond, doe mijn jas uit en ga zitten op een stoeltje. Ik vraag Kelsey naar wat koetjes en kalfjes, waarna ze me vertelt dat ze haar reis heeft laten plannen door AI: ze wil in 12 dagen geheel Groot-Brittannië en Ierland zien en heeft ChatGPT een reis voor haar laten uitstippelen. Ze is gemaakt, ze is niet slim en ze is onwijs vriendelijk.

Ik ben dus op een klein kamertje beland in een hostel in het centrum van Galway. Ik claim een van de bedden als de mijne en neem een diepe teug lucht. De geur van muffige stof en zweet van jongvolwassenen kruipt mijn neus binnen. Ik neem even de tijd om te recupereren in mijn kleine bubbeltje. Waar het eerst mijn intentie was om een gehele maand bij Nutan te blijven, heb ik besloten om na een week door te gaan. Ik heb een turbulente en leerzame week achter de rug gehad, maar voel dat ik er beter aan doe om het voor nu daarbij te laten. Soms moet je de moed hebben om door te gaan en niet achterom te kijken. Dat is ook een keuze uit liefde. Uit zelfliefde. Na een halfuurtje schuif ik het gordijntje van mijn bunkbed opzij. Kelsey staat voor de spiegel tegenover mijn bed en haalt haar make-up van haar gezicht. De conservatieve Trump-stemmer draait zich om en schenkt me een brede glimlach. Ik sper mijn ogen wagenwijd open en zeg voordat ik erbij nadenk: ‘Wow, Kelsey, you are so beautiful without all of that make-up!’ De vernietigende blik van de Amerikaanse die volgt spreekt boekdelen. Haar brede glimlach wordt plotseling een dun streepje en een sissende ‘thanks’ beëindigt ons gesprek. Lekker bezig, Marit. Je bent nog geen uur op je nieuwe verblijfplaats en je hebt meteen iemand beledigd.

7 maart, 12:00

Ik heb een nieuwe WorkAway gevonden! Vanaf morgen vertrek ik naar Mountshannon, in County Clare. Daar help ik Joey, een jongen van ongeveer mijn leeftijd die sinds een paar jaar geïmmigreerd is naar Ierland. Hij woont samen met zijn hond aan een groot meer in het midden van de natuur en heeft hulp nodig met het opknappen van zijn huis, met het bijhouden van zijn tuin en met het opzetten van een moestuin. Ik kijk ernaar uit om mijn handen weer in de aarde te steken en om te ‘creëren’: of dat nu middels kunst is, door leven te geven aan planten of middels enerverende gesprekken. Bij Joey zijn er nog twee andere WorkAway’ers en ik kijk ernaar uit om even samen te zijn met meerdere mensen.

En voor nu zit in in een café aan Eyre Square. Ik heb net een fijne wandeling gemaakt door Galway. Het is een beetje de Groningen van Ierland: een universiteitsstadje waar altijd wat te doen is. Ik ben hier nu drie dagen en ben veel op mijzelf. Ik teken en lees veel de afgelopen dagen, iets wat ik graag doe en waar ik de afgelopen twee maanden helemaal niet de tijd voor heb gemaakt. Ik ben negen van de tien keer een extraverte, praatgrage en sociale ‘bumble bee’, maar het voelt heerlijk om deze dagen in Galway de focus te kunnen leggen op Marits interne wereld, in plaats van Marits externewereld.

Bien à toi,

Marit