In 2013 zette ik voor het eerst en voor het laatst voet in Ierland. Voor de laatste keer ging ik op vakantie met mijn ouders. Mijn moeder was net hersteld van een burn-out, mijn vader had net besloten een dag minder te werken in de week. De doorsnee puber zou enigszins opzien tegen een vakantie met twee kleffe ouders die nog even gek op elkaar zijn dan 25 jaar ervoor, maar ik niet. We hebben altijd een goede, maar complexe band gehad. In die paar weken hebben we Ierland volledig uitgekamd en in plaats van de toeristische trekpleisters te bekijken, bezochten we juist de plekken en locaties die nog niet zo bekend waren. We zijn wezen urban exploren op plekken waar dat niet mocht: we zijn over graven van verlaten kerken heen gekropen, we zijn over gammele muurtjes gaan klimmen en we zijn over het veiligheidshekje gegaan bij een van de hoogste kliffen van Europa. Ik weet me nog te herinneren dat ik veel las die vakantie en in bijna elke bookshop kocht ik wel een nieuw boek uitzoeken. Ook ging ik samen met mijn vader over de Cliffs of Moher hangen, terwijl mijn moeder met angstzweet op haar voorhoofd panikeerde voor de mogelijke gevolgen. Op dat moment had ik al veel van de wereld gezien en ben ik op de meest obscure plekken terechtgekomen. Maar er was iets met Ierland: ja, tuurlijk, het is een prachtig land. De natuur is spectaculair en de mensen zijn hartverwarmend. Maar zó spectaculair was het nou ook weer niet. Maar toch voelde het alsof ik thuiskwam. Hier kon ik aarden. Het was een goede vakantie. Een fijne vakantie.

Maar ook was ik de maanden ervoor stiller geworden. Ik at niet meer zo goed, ik sliep dan weer te veel, dan weer te weinig, ik was niet meer zo scherp als voorheen, ik wist niet wat ik wilde studeren, ik was moe en het leven overweldigde me. Ik was in die weken Ierland nog stiller geworden. Het was in een café op een van de Aran Islands waar ik voor het eerst vertelde dat ik het leven eigenlijk niet zo leuk vond. Dat gedachten in mijn hoofd me soms zo verdoven. Dat ik het zo graag goed wil doen, maar dat ik niet meer goed voor wie en waarom. Ik liep vast, blokkeerde en zakte nog dieper weg. Het was na die vakantie dat ik werd ingeschreven bij een GGZ-instelling.

En waar ik nu met koeienletters kan schrijven ‘Maar dat is niet meer wie ik ben!’, kies ik ervoor omdat niet te doen. Heel hard schreeuwen en een stuk van je verleden ontkennen, is niet vooruitgaan. Dat is ook leven in een verkramping. Want het is ook de 15-jarige Marit die in een kneuterig café voor het eerst verteld over duisternis, die de huidige variant, de Marit die dit typt, heeft bewerkstelligd. For I am part of it all, and it is all part of me.

Ik keer dus terug naar Ierland. De titel van mijn eerste blog was iets in de trant van ‘hoe het einde eindigde en hoe het begin begon’. Mijn bezoek aan Ierland voelt ook als een stukje opnieuw beginnen, maar ook als een stukje afsluiten. Ik ga terugkeren naar een plek wat destijds een kantelpunt voor mij was. Ik ga er nu echter met een geheel nieuwe blik heen. Een blik vol liefde, vol vreugde. Ik kijk uit naar ‘verder’, niet naar ‘opnieuw’. Ik ga daar niets herschrijven, ik ga gewoon schrijven.

Enfin, het vliegtuig vertrekt.

Bien à toi,

Marit