Ik sta op Plaça d’España, een groot plein aan de rand van het centrum van Barcelona. Het is er druk. Overal hoor ik getoeter van het verkeer, geschreeuw van de menigte en overal waar ik kijk zie ik wel iets of iemand bewegen. Ik ben hier nog een dagdeel, maar ervaar nu al dankbaarheid dat ik de stad zo weer mag verlaten. Op mijn rug hangt vijftien kilo, op mijn buik zo’n tien en in een tasje op m’n schouder nog een paar kilo. Ik draag een denim tuinbroek en een kleurrijk jaren 70 blouseje die ik beiden gescoord heb bij HUMANA, mijn favoriete tweedehandswinkel hier in Barcelona. Ik zwaai nog eenmaal naar Chris, die de bus naar het vliegveld neemt, en draai me dan weer om. Ik neem een dosis van mijn nieuwe, favoriete en best werkende medicijn: ik adem in, ik adem uit. Ik ben weer alleen. En ik zou dat niet anders willen.

Een week geleden zette Uli mij af op Lissabon Airport. Hij zou nog twee dagen blijven voordat hij terug zou vliegen naar Stuttgart. Ik, daarentegen, zou een week lang ondergedompeld worden in familie, vrienden, relaties en werk. In Barcelona, een stad die ik inmiddels ken als mijn broekzak. Eerst drie dagen met mijn moeder en Cato, dan drie dagen met een goede vriendin, Emma, en vervolgens drie dagen met mijn ex en goede vriend, Chris. Voordat ik ook maar het vliegtuig in stapte, snakte ik in het geheim alweer naar de contactarme weken die zouden volgen na Barcelona. En hoe veel ik ook uitkeek naar deze dierbare individuen, was ik daar nog niet helemaal in mijn beleving. Ik zei nog tegen mijzelf dat ik ‘Nederland’ te snel naar mijn reizen heb gehaald, maar nu ik het zo uitschrijf is dat niet helemaal waar. Het was precies zoals het had moeten zijn. Ik heb hier de beste en meest liefdevolle lessen uit kunnen halen. Het universum werpt je situaties zo vaak terug als nodig, totdat je je les eruit hebt geleerd. Ditmaal ben ik erop gewezen dat ik gewoonweg wat meer tijd voor mij nodig heb. Zonder Nederland. Zonder werk. En dat mag en ga ik vanaf vandaag weer ervaren.

Hoewel het klinkt alsof ik een beroerde week heb gehad, is niets minder waar. Het was zo rijk. Je dochter in je armen mogen sluiten nadat je haar zó lang niet hebt gezien. Je moeder zien floreren omdat zij – net als ik – ook een herstart in haar leven aan het maken is. Samen met een dierbare vriendin die chronisch ziek is het leven vieren door niet een glas, maar een fles wijn te bestellen. Je ex-partner van lang geleden weer opnieuw mogen ontmoeten en concluderen dat de fundering nog altijd zo goed is. Op een briefje een compliment krabbelen, die toeschuiven aan een wildvreemde, om dezelfde avond met deze persoon innig in contact te staan. In de pauze tijdens mijn lessen op de universiteit dansen op het dak van het gebouw zonder gêne en met slechts vreugde. Niet alleen maar meer juichen voor je eigen geluk, maar ook voor die van een ander. Omdat goedheid, omdat liefde voor het oprapen ligt. Dat heeft niets meer te maken met ‘een goed leven hebben’, dat heeft louter iets te maken met ‘een goed leven zijn’.

En nu zit ik in een hip alternatief café aan Plaça d’España. Ik voel me een echte hipster: ik zit achter m’n Apple Macbook, ik draag een tuinbroek, mijn haar is deels opgeschoren en ik drink een havermelkcappuccino. Kan zo integreren in Amsterdam als linkse progressieve yuppie. Ik ben dol op melk – ik kan er liters van drinken op een dag. Nu ik dat ook daadwerkelijk heb gedaan de laatste weken, duikt mijn lactose-intolerantie van vroeger weer de hoek om. Ik laat melk dus weer even staan. Ik kijk uit op een enorm verkeersplein dat momenteel volledig is afgezet vanwege een onaangekondigde demonstratie. Het hele plein is ontregeld en er is veel bruisende irritatie onder verkeerdeelnemers, politie, demonstranten en toeristen. Ik heb geen idee waar ze voor of tegen demonstreren. Ik kan er alleen maar genoeglijk naar kijken en denken: ‘Ja, streef naar hetgeen wat jij belangrijk vindt en maak je er hard voor.’ Ondertussen tik ikzelf in alle rust door. Over een uur word ik opgehaald door Ivan, een man met wie ik samen in een Toyota Corolla naar Bilbao rijd. Vanavond ben ik weer bij Leoni en Peter. Dan verruil ik mijn stadse outfit weer voor mijn praktische kloffie. Ik kan niet wachten tot ik het Vlaamse gelach, gezever, geneuzel en gerief weer op m’n dak krijg.

Bien à toi,

Marit

PS: Jullie reacties, die ik allemaal stuk voor stuk met aandacht lees, doen me goed. Mag ik jullie bedanken voor de opbeurende berichten, soms zo uitgebreid en doordacht, soms zo kort en compleet. Dank jullie wel, dank jullie wel.

PPS: Onder het kopje ‘Foto’s’, vind je wat kiekjes van mijn tijd hier in Barcelona.