Ik ben mijn tas aan het inpakken. Het gaat wat moeizaam, want ik ben opgestaan met griep. Leoni heeft vanochtend de medicijnkast in mij geleegd en heeft ook wat homeopathische middeltjes door mijn drinken gedaan. Laten we echter hopen dat het inderdaad een helpend middeltje is en dat ik niet vergiftigd ben. Indien dit mijn laatste blog is: het ga jullie goed! Ik hoop dat ik snel opknap, want morgen vlieg ik naar mijn derde bestemming. Darcy, mijn rugzak, begint wat gebruikssporen te krijgen. Alle materialistische zaken die belangrijk voor mij zijn, krijgen een naam. De eerste auto waar ik in reed heette Wanda, een kledingkast die ik ga erven heet Herman en mijn laptop heet MacBeth. Het is nu voor de tweede keer sinds de start van mijn reis dat ik mijn hele inboedel weer in zou moeten inpakken.

Alleen pak ik ditmaal niet mijn gehele inboedel in. Ik heb besloten om na mijn volgende twee bestemmingen te hebben afgevinkt, terug te keren naar Berriz, naar Leoni en Peter. Ik heb het fijn bij ze, heel fijn. Waar ik me in de eerste paar uur na mijn aankomst al thuis voelde, is dat in de loop van de weken alleen maar versterkt. De dagen voordat ze naar België vertrokken stonden in het teken van leren, leven en samen leren leven. De boerderij onder de knie krijgen, hun gewoontes leren kennen en aftasten hoe we met z’n drieën een huishouden gaan draaien. Peter drinkt zijn koffie graag uit een bruin kopje waar al een scherf uit is, Leoni steelt graag broodjes van andermans bord en samen steken ze elkaar constant de gek aan. Terwijl ik dit voorlees aan ze, zegt Peter: ‘De gek aansteken, wat betekent dat nu weer?’ Leoni reageert en zegt: ‘Ja, die Hollandse bedoelt dat we elkaar op de kap zitten.’ De liefde spat ervan af, ze zijn gek op elkaar en het is zalig om die energie te kunnen hangen. Ik doe vrolijk mee. Het is vooral de taalbarrière die ons verbindt en uit elkaar drijft. Voor alle duidelijkheid: dit typ ik met een knipoog, anders heb ik ze morgenochtend aan het ontbijt wéér ambetant. We zijn in een korte tijd een soort gezinnetje geworden, vooral na hun terugkomst. Na het ontbijt verdelen we de taken van de dag eigenlijk niet. We doen ons eigen ding en vullen elkaar aan waar nodig. Ik ben over het algemeen veel in de keuken te vinden, waar ik met veel liefde brood, taart, lunch en avondeten voorbereid. Ik ben echter niet alleen maar een keukenprinsesje. Ik vind het nog steeds fijn hout te kloven, met m’n blote handen het voer te mengen en de Volvo te pakken om de paarden verderop te bezoeken. Mijn handen zitten onder de blaren en snedes en ik merk dat mijn armen en benen sterker zijn geworden. Waar ik tot op heden afviel, merk ik dat ik nu juist aankom in spiermassa. Ik eet goed, ik beweeg veel en ik zorg voor mijn lijf. Ook met mijn heup gaat het vele malen beter, ofschoon het op- en afklauteren op de quad juist hetgeen is wat me nog zo nu en dan nekt. Met de quad naar boven rijden om de veulens Lynus, Lazarus en Lotus te voeren, is in die zin nog steeds mijn favoriete taak. Lotus, een (toekomstig) wit veulen van twee jaar, ontsnapt elke dag uit z’n weide en sjokt vervolgens voor de quad aan weer terug om zijn eten te bemachtigen. Bovenop de berg is het rustig. Ik neem altijd ruimschoots de tijd om daar de ronde te doen. Wanneer ik vervolgens weer beneden ben, ben ik altijd helderder, frisser, opener en lichter. Ik laat altijd veel achter op de berg.

Mijn valies is gemaakt. Ik stop mijn laatste pak stroopwafels ook in de tas. Die is voor Uli. In The priest, the fool and the lover walk into a bar spreek ik over hem. Uli is een man van middelbare leeftijd en komt uit Duitsland. Na een moeilijke tijd in zijn privéleven, heeft hij besloten om voor anderhalf maand de pelgrimstocht te lopen. Eerst de Franse route naar Santiago, op die route hebben we elkaar nota bene ontmoet. Na aankomst in Santiago de Compostela vorige week, heeft hij de bus naar Porto genomen, om vervolgens nog de Portugese route van de Camino te lopen. Alsof 800 kilometer wandelen in 28 dagen niet genoeg was, denk ik dan… Na ons afscheid in Burgos hebben we contact gehouden. We spreken elkaar veel en op de een of andere manier altijd in het Duits. En nee, ik spreek geen Duits. Mijn vriend ChatGPT vertaalt zijn berichten naar het Nederlands en vice versa. Ik ben snel gesteld geworden op hem: hij is zachtaardig, intelligent, literair onderlegd en hij heeft een goed gevoel voor humor (voor een Duitser). We kunnen het goed met elkaar vinden en wilden elkaar nog een keer zien. Een dagje naar Bilbao? Misschien San Sebastián, of toch op de boerderij elkaar zien? Uli heeft nog een tijdje vrij van z’n werk en hij weet dat ik ook niet per se gebonden ben aan mijn locaties. Daarom begon hij over steden als Malaga, Lissabon en Barcelona. Por que no? Sinds ik wat vaker in ga op uitnodigingen, is mijn leven beter geworden. Conclusie? Morgen vlieg ik naar Lissabon om een week samen met Uli door te brengen.

Leoni, Peter en ik drinken één van onze laatste kopjes koffie samen en genieten van de versgebakken worteltjestaart. Peter zegt dat het beter is dat ik m’n zijstreepje weer heb. ‘Wablief? Zijstreepje?’ Leoni zucht met een lach: ‘Hij bedoelt je scheiding, je pony.’

Wat een pech, pony weg.

Bien à toi,

Marit