Ik rij Bilbao binnen in mijn Zweedse bolide. Het is 17°C en de zon schijnt. Ik ben verkeerd gereden, dus ik app tijdens het autorijden halfslachtig en vluchtig dat ik wat later ben. ‘Geen erg, ik sta in de zon te genieten.’ Ik rij de terminal binnen en zie Leoni vrolijk op me aflopen. Ze vertelt dat Peter nog wat dagen in België zal blijven, want hij heeft een Volkswagen-busje gekocht waar hij papieren voor moet regelen. Leoni zegt met rollende ogen: ‘Het is niet eens een werkende camionette! Hij is stuk en start niet eens!’ Ik ben blij dat ze er weer is. Wanneer ze vraagt of ik me alleen heb gevoeld, zeg ik volmondig ja. De focus lag de afgelopen paar dagen op de boerderij en dan voornamelijk de dieren. Wanneer je +20 dieren om je heen hebt, is dat hard werken. Natuurlijk voel je je dan alleen. Ik zeg er daarentegen meteen achteraan dat ik me echter nooit eenzaam heb gevoeld: ik ben mijn eigen thuis en ik ben content met hoe ik het heb gemeubileerd, aangekleed en onderhouden. Het is een spiksplinternieuw huis, dat moet ik nageven, maar het voelt al wel als mijn huis. Mijn thuis. Dan ben je nooit eenzaam.

Leoni zegt dat ze graag even wil lunchen bij het lokale café. We rijden Berriz binnen en realiseren ons dat het feest is in het dorp. Alle parkeerplaatsen zijn vol, dus ik krijg toestemming om illegaal op de stoep te staan. We lopen bar Aledi binnen en het is druk. Te druk voor het aantal personeelsleden dat rondloopt. De eigenaresse wenkt Leoni meteen of ze kan helpen. Binnen een paar minuten staat Leoni achter de bar en ondertussen haal ik de glazen op met een groot dienblad. Mensen praten tegen me in het Baskisch en het enige wat ik denk is: ‘Smile and wave, smile and wave…’ Mijn Spaans is al rampzalig, laat staan mijn Baskisch. (Leuk weetje: tot ziens = agur, wat je uitspreekt als ‘ouwehoer’.) Wanneer de grootste drukte weg is, zetelen Leoni en ik ons ook aan de bar. Petronella, de eigenaresse, zet allerleipinchosen hapjes voor onze neus. Leoni bestelt een wijntje en vraagt of ik ook wil. Ik sla al twee weken vriendelijk elke mogelijke alcoholische consumpties af, maar het begint moeilijk te worden. Ik heb op 31 december om 23:50 besloten niet meer te drinken. In 2023 heb ik in een korte tijd een alcoholprobleem ontwikkeld, wat uit de hand dreigde te lopen destijds. Mijn partner en ik probeerden dat op te lossen door telkens als ik wat wilde drinken, ik dat even besprak met hem. Het heeft gewerkt, want binnen no-time was het probleem in de kiem gesmoord. Sindsdien liet ik de fles bijna altijd staan en gebruikte ik alcohol niet meer als verdover. Al helemaal niet meer sinds is oké ben: ik wil niets verdoven,ik wil leven. Het is nu echter zo, anno 2024, dat wanneer ik ook maar denk aan een drankje, ik het idee en het gevoel heb dat ik het nog steeds moet bespreken. Maar met wie moet ik het bespreken? Met mijn inmiddels ex-partner? Met mijzelf? Ik wil niet meer belemmerd worden door de gedachte dat ik moet overleggen of ik kies voor genot. Want dat is het op dit moment: ik wil genieten van de lekkerste wijn die Baskenland te bieden heeft, omdat ik zo vrij als een vogel ben. Zonder dat ik mijzelf gijzel door gedachten en overtuigingen. Dat, tezamen met nog zoveel meer redenen.

‘Fuck it.’ Ik loop achter Leoni aan naar buiten en ik vraag haar om een peuk. Als ik dan toch ga zondigen, ga ik het goed doen. En daar sta ik dan, in het zonnetje in het midden van de winter op een terras in Basken. Ik heb een zalig glas rode wijn in mijn hand, ik heb de best smakelijke sigaret ooit in mijn mond en ik neem de warme zon volledig in me op.

Bien à toi,

Marit