Nu denken jullie: ‘Goh, Marit maakt niets mee daar op die boerderij in Baskenland.’ Niets is minder waar, maar juist doordat mijn dagen van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat gevuld zijn, kom ik niet aan schrijven toe. Over onderstaande blog heb ik daarom ook een week gedaan. Dat vind ik jammer, want voor mij is het ook helpend, helend en verlichtend om te kunnen pennen. Dat heb ik echt kunnen ondervinden de laatste weken: schrijven is een ondergeschoven kindje in mijn geval. Ik geniet ervan en de feedback die ik terugkrijg van mijn lezers is daarin een fijne motivatie. Goed, doel voor de komende weken: rust zoeken en pakken om mijzelf te kunnen onderdompelen in de kunsten van de taal!

Ik vind het moeilijk om rust te pakken, vooral wanneer er van alles nieuws te leren valt. Gezien Peter en Leoni al snel naar België vertrekken, wil ik de boerderij snel onder de knie krijgen. En afgezien van de belemmeringen die mijn heup met zich meebrengt gaat me dat best goed af. Ik geef mijzelf bij deze een schouderklopje. Ik heb geen ervaring met het boerderijleven en ook heb ik nooit voor paarden gezorgd. In een grijs verleden heb ik bij familie wel eens een dagje meegeholpen, maar of je daar nu echt wat van leert… Ik weet inmiddels dat als er een vacature opent bij het Nationaal Hippisch Centrum in Ermelo, ik met mijn nieuwe skills best wel een kans kan maken.

Kleine update omtrent mijn heup. Peter is dierenarts en ondanks dat ik geen paard ben, heeft hij wel iets meer verstand van anatomie dan de gemiddelde persoon. Hij heeft mijn heup nu een aantal keer behandeld met een soort TENS-apparaat. Kleine, minimaal voelbare elektrische shockjes worden door mijn been gestuurd om zo de ontsteking wat te manipuleren. Inmiddels zijn we twee weken verder en is mijn heup gestabiliseerd. Niet per se op een goede manier, want het doet nog steeds pijn. Ik heb echter geen zin om naar de dokter te gaan, dat begrijpen jullie vast wel. Daarom geef ik het de komende tijd extra veel Tender, Love & Care. En wellicht wat meer rust. Wordt vervolgd.

De routine heb ik inmiddels dus goed te pakken. Zodra ik wakker ben loop ik naar beneden en zet ik de percolator aan. Terwijl die pruttelt, laad ik de quad in: ik vul drie jerrycans met water en ik zet een grote hooibaal op de lader. Ik drink mijn koffie, eet een croissantje en gooi wat amfetamine in mijn systeem. Peter vindt mijn bakkie troost vaak te sterk gezet. Daarnaast verwondert hij zich over de hoeveelheid koffie die ik per dag drink. Ik kan jullie verzekeren dat ik écht niet zóveel koffiedrink. In de ochtend mest ik de stal uit, mix ik het voer van de paarden (wat overigens best een hele formule is) en rijd ik op de quad over het terrein om de eerste zeven paarden te voeren. Vervolgens stap ik met genoegen in de Volvo om de paarden te bezoeken die op de weides verderop staan. Ook die krijgen hun portie hooi en water. Bij wederkomst krijgen de geiten en het schaap mijn onverdeelde aandacht en tot slot houd ik het vuur in de keuken in de gaten zodat de honden warm genoeg zullen zijn. Het is fysiek zwaar werk, maar dat maakt me niet uit. De fysieke inspanning is welkom. Ik merk dat de spierpijn die inmiddels overal in mijn lijf te vinden is me scherp houdt. Waar ik mijn lijf tot voor kort in de vernieling hielp op verschillende destructieve manieren, realiseer ik me inmiddels maar al te goed dat mijn lijf een omhulsel is waar ik goed voor aan het zorgen ben. Dat is best even wennen. De verzuring in mijn spieren is een reminder dat ik nog leef. Dat ik nu leef. Ik leef. In dankbaarheid.

Nu kan ik jullie vervelen met mijn dagelijkse bezigheden (zie hierboven), met de eigenaardigheden van elk dier (de kat slaat zijn poten om je nek als hij geaaid wilt worden), met mijn dankbaarheid dat ik nog een actieve tetanusinenting heb (ik haal minstens drie keer per dag mijn handen open aan roestig hekwerk), met de meest vreemde woorden die ze in België gebruiken (nee, de Neerlandica in mij weigert voorbeelden te noemen) of met de constante verandering van het weer (alles tussen de -3°C en 22°C graden, afgewisseld met regen, ijzel en zon). Goed, dat alles is niet heel boeiend en het zal vast tussen mijn verhalen door wel ter sprake komen. Als het me lukt om te schrijven, want ik ben met veel dingen bezig, behalve met het op papier krijgen van wat ik beleef, hoe ik me voel en hoe het gaat.

Wat wel magistraal is aan mijn verblijf hier, is dat ik constant word gedrukt op mijn vrijheid. Nu Peter inmiddels ook in België is (Leoni was een paar dagen geleden al vertrokken), wordt mijn gevoel van autonomie sterker. Alles hier staat in het teken van leven. Tijdens mijn tijd hier op Mendiko mag ik verantwoordelijkheid dragen over leven. En nee, het voelt niet alsof ik verantwoordelijkheid moet dragen. Ik kies hier op de boerderij voor leven en leven geven. Het voelt daarom niet als werken, terwijl ik wel de godganse dag aan het werk ben. Eigenlijk komt het er gewoon op neer dat ik hier keihard, zonder twijfel en met volle overgave aan het leven ben. Ik ben op een wildvreemde boerderij die ik voor een paar dagen mijn boerderij mag noemen. Ik mag zorgen voor paard, hond, geit, schaap en mens. Ik heb meerdere vervoersmiddelen tot mijn beschikking. Ik ben op een schitterende plek. Ik kan gaan en staan waar ik maar wil.

Alleen heeft die realisatie van vrijheid ook een kanttekening. Waar ik de afgelopen weken verwonderd emoties als blijdschap en verdriet kan verwelkomen, heb ik sinds een aantal dagen te dealen met boosheid. Een emotie die Oude Marit niet kent en Nieuwe Marit maar al te goed. Ik schreeuw, jank en raas wanneer ik met de quad rij, ik in de auto zit of wanneer ik hout aan het kloven ben. Ik ben boos om de afgelopen tien jaar, voornamelijk omdat ik nu realiseer dat ik op enig punt afhankelijk ben geworden van mijn eigen misère. Ik ben boos om hoe ik me heb laten behandelen door anderen. Ik ben boos om hoe ik mijzelf heb behandeld. Waar woede vaak geschaard wordt onder negativiteit, besef ik al te goed dat het een katalysator is. Een fucking krachtige, zelfs. Het spoort aan tot verandering. Als je handelt naar je boosheid, zet je je ongenoegen om naar nieuw, beter en gezonder. Ik heb genoeg ontevredenheid ervaren de laatste jaren en nu ik er met een afstand naar kan kijken, zie ik dat ik niet altijd op mijn strepen ben gaan staan. Ik snap dat het anders kan. Dat het anders mag. Dat het anders zal gaan. Het gaat namelijk nu al anders. Alle toekomstige lijnen, draden en sporen die ik voortaan aan zal leggen, zullen in het teken staan van leven. Het zullen connecties zijn die louter aanvoelen als de achten, de negens en de tienen en voor niets minder zal ik settelen. Wanneer iemand mij in hun leven wil, krijgen ze mij in mijn volledigheid: met de mogelijke consequenties en veranderingen die dat teweeg kunnen brengen. Dat is de Marit die ik wil zijn. De Marit die ik ben.

Dus nu Leoni en Peter weg zijn schreeuw ik hier de longen uit mijn lijf, zonder ook maar een zier te geven om wie me kan horen.

Bien à toi,
Marit