9 januari, ochtend

Ik lach op de foto, maar mijn lichaam huilt. Vanochtend ben ik vertrokken zonder Neis, want het was duidelijk dat zij de pelgrimstocht écht niet kan lopen. Ik zou van Grañón naar Belorado lopen, Neis zou met de bus gaan en me daar ontmoeten. Alleen na 15 km zei mijn heup: ‘HAH! Ik hou er mee op!’ Ik heb in 2022 een spontane slijmbeursontsteking in m'n heup gehad en eh… Nu dus weer. De laatste vijf kilometer neem ik elke 500 meter een kleine pauze. Maar, aan de positieve kant: die 15 km wandelen was fantastisch. De natuur was prachtig, ik heb inzichten gekregen en ik voelde me springlevend. Ik heb allesbehalve spijt… Gewoonweg door stap voor stap, ademteug na ademteug, simpelweg door te gaan.

In Belorado sponsor ik de lokale apotheek royaal en met een cocktail van pijnbestrijding en ontstekingsremmers maken we een nieuw plan: we nemen de bus naar Burgos (een mijlpaal op de pelgrimsroute) om toch de essentie van de Camino te vangen. Van het busstation in Burgos strompelen Neis en ik naar de herberg. Ik moet gedurende deze wandeling van 700 meter zo vaak om ons lachen: de lamme leidt de blinde. Neis is ziek en heeft een lichte koorts door de sigarettendetox en ik… Nou, laten we zeggen dat ik de laatste paar meters niet bepaald charmant heb afgelegd. Ik heb in ieder geval veel Spaanse scheldwoorden geleerd.

9 januari, avond

The priest, the fool and the lover walk into a bar… Het klinkt als de start van een goede grap of als de uitkomst van een tarotlegging. Bij aankomst in de albergue gaat Neis meteen slapen en ben ik op mijzelf aangewezen. Binnen vijf minuten heb ik drie vrienden gemaakt: een half Ierse/half Duitse man die voor een christelijke non-profitorganisatie werkt (Markus), een Tsjechische seismoloog (Maté) en een Duitse softwareontwikkelaar (Uli).

De Tsjech moet even naar de Decathlon en ik besluit met hem mee te gaan. Mijn shot aan pillen werkt magistraal goed en ik voel me als herboren: volgens mij was ik iets te voorbarig met de zelfdiagnose van een slijmbeursontsteking, want ik denk inmiddels dat mijn heup gewoonweg wat overbelast is. Maté en ik besluiten daarom naar de Decathlon te lopen, het ligt op ongeveer 45 minuten lopen van de binnenstad. We leren elkaar in deze twee uur snel kennen. We praten over de zin van het leven, over onze verslavingen, over Nederland en Tsjechië, over filmregisseurs en over de liefde. Hij heeft een goed gevoel voor humor en we ouwehoeren constant. Hij komt een beetje over als een ‘fool’, in de positieve zin van dat woord. Na een inside-joke krijgt hij de bijnaam Mr Silver Fox. Hij belooft me dat hij snel een bijnaam voor mij gaat vinden.

We ontmoeten Markus en Uli in de binnenstad en we lopen naar een restaurantje net buiten het centrum. Maté vraagt of iedereen een biertje wil, maar ik sla vriendelijk af met de boodschap dat ik per 2024 geen alcohol meer drink. Markus, de soort van ‘priester’, loopt de Camino omdat hij net z’n baan verloren is en wil herkaderen. Uli, de IT’er, ligt in scheiding en loopt de Camino om te vieren dat we slechts liefde nodig hebben in dit leven. We proosten, nemen een slok en het is Markus die vraagt waarom ik geen bier drink. ‘Well, because I have a problem with alcohol.’ Maté schiet in de lach, Uli staart me vragend aan en Markus kijkt weg terwijl hij zich verontschuldigt. Voor de rest van de avond is de toon gezet: we hebben het onwijs gezellig met z’n drieën. Ik luister naar de meest grappige, ingrijpende, vertederende en emotionele verhalen van deze mannen en het is wederom Markus die vraagt hoe ik hier zo verzeild ben geraakt. Maté, met wie ik al twee uur heb doorgebracht, zegt voordat ik mijn mond open kan trekken dat een notendop niet genoeg zal zijn: ‘You can’t put her life in a nutshell, you will need a sea container.’ Het valt me zwaar om te praten over Oude Marit en al gauw maak ik de beslissing om mijn verhaal verder op te pakken bij de transitie naar Nieuwe Marit. De ‘priest’ uit zijn dankbaarheid en moet huilen, de ‘lover’ staart me vol compassie met lieflijke ogen aan en de ‘fool’ legt z’n arm even om mijn schouders en knuffelt me.

Om 22:00 gaat de herberg op slot en moeten alle pelgrims binnen zijn. Iedereen gaat naar bed en ondanks dat mijn lijf ook wil dat ik mijn rust pak, merk ik dat mijn hoofd meer dan aan staat. Ik besluit daarom in mijn eentje in de ontbijthal te gaan zitten: een grote ruimte met keuken met parallel drie lange tafels met banken. Plotseling gaan alle lichten uit en de enige bron van licht en geluid die mij resteert is het tl-licht en het gezoem van de snoepautomaat. Voordat ik ook maar aan mijn eigen gedachtes toekom, zie ik een schaduw mijn kant op komen. Het is Uli en hij vraagt of hij bij mij mag komen zitten. We praten die avond over relaties – alle mogelijke en alle soorten relaties. Van familie tot vrienden, van geliefdes tot rivalen. We praten over vasthouden en loslaten, over afhankelijkheid en autonomie. We hebben meer met elkaar gemeen dan we initieel dachten, ofschoon Uli de ene kant van de medaille bekleedt en ik de andere.

Ik nodig Uli uit voor een meditatie. Hij vertelt dat hij dat eigenlijk nooit doet. Ik leg een handdoek op de grond, voor de snoepautomaat, waar we in kleermakerszit tegenover elkaar gaan zitten. Ik zet een timer op mijn horloge en leg hem uit wat we gaan doen: een kwartier lang doodeenvoudig comfortabel zitten, in- en uitademen en tot slot naar elkaar kijken.

Bien à toi,

Marit

PS: Ik lig as we speak in bed en ik moet bekennen dat het toch wel misschien een slijmbeursontsteking is. Ik heb een beetje verhoging en waar normaalgesproken voor mij pijn best vaak fijn is, wens ik dit liever niemand toe. Ik denk dat de pillencocktail iets te goed werkte... Enfin: proost, ik neem er nog een!