Ik hou mijzelf in omhelzing vast
8 januari, 21:30
De drie mannen uit Ibiza, de Fransman, de hospitalero, Neis en ik lopen het oksaal op. In eerste instantie zie ik geen hand voor ogen, want het is donker. Wanneer mijn ogen wat aan het donker gewend zijn zie ik waxinelichtjes op een prachtige houten kerkbank staan: zeven lichtjes indiceren waar we mogen zitten. Ik neem plaats en zie opeens een gigantisch gouden altaarstuk voor m’n neus. Ik voel me opeens heel, heel klein en heel, heel nederig. Ik kijk naar de mannen om me heen, maar zij zijn overduidelijk minder onder de indruk dan ik. De hospitalero drukt ons allemaal een papiertje in de handen, in onze eigen taal. Hij houdt een grote kaars vast, gaat voor ons staan en begint te vertellen over het Ritueel van Grañón.
Nu kan ik haarfijn uitleggen wat er toen gebeurde, maar ik doe dat niet. Zodra ik woorden ga geven aan dit gebruik, gaat er iets van de magie verloren. Het einde, daarentegen, deel ik wel.
Ik ben als laatste aan de beurt. Juán geeft mij de kaars en gaat weer op zijn plek zitten. Ik sta op en ga tegenover mijn medepelgrims staan met mijn rug naar het altaar gekeerd. Ik denk na over
wat ik wil zeggen en begin maar met de zin: ‘Well, the reason why I decided to walk the Camino…’ Ik weet echter niet de juiste woorden te vinden en ik klap een beetje dicht. Ik klap nooit dicht,
want ik heb altijd mijn woordje klaar. Op dit moment voel ik me nog kleiner dan een halfuur geleden en voordat ik het zelf doorheb voel ik de tranen over mijn wangen stromen. Er breekt iets in mij.
Ik hoef deze mensen helemaal niet uit te leggen waarom ik de pelgrimstocht loop: de enige persoon aan wie ik verantwoording af hoef te leggen is aan mijzelf. Ik neem een grote hap lucht, ik neem de
geur van de kerk in me op en verzamel wat moed. In het Nederlands, de taal die mij het meest eigen is, vertel ik aan de zes mensen die voor mij zitten de reden voor mijn reis. Nee, ik vertel het ze
eigenlijk niet: ik laat ze voelen wat de reden voor mijn reis is – ik vertel het aan mijzelf. En dat doe ik met het grootste verdriet en de grootste vreugde. En daar, op dat moment, hou ik
mijzelf voor het eerst in mijn leven in omhelzing vast.
Bien à toi,
Marit
Reacties
Reacties
❤️
❤️?️
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}
