16 februari, 23:00

De chauffeur van BlaBlaCar zet me af bij een verlaten busstop. Mijn tassen worden uit de auto getild en voordat ik gedag kan zeggen, stapt hij in de auto en rijdt hij weg. Het was een busrit waarin ik opgepropt op de achterbank zat, samen met niet-Engelssprekende mensen. Ik ben blij dat ik deze auto ben en denk daarom niet na over het feit dat ik op een wildvreemde plek sta. Leoni is nergens te bekennen. Logisch, want dit is niet de plek waar Ivan mij af zou moeten hebben gezet. Ik deel mijn locatie met Leoni, ga zitten op het kapotte bankje en neem de kraakheldere sterrennacht van Baskenland in mij op. Barcelona was hectisch, veel. De chaotische, onvermoeibare, 24/7 energie van de stad sijpelt wat door in mij. Ik heb wat roofbouw gepleegd op mijn vermogen en heb behoefte aan rust, regelmaat en reinheid. Terwijl ik in dit sketchy bushokje wacht op mijn Belgische host, beginnen mijn schouders te ontspannen. Ik kijk uit naar de aankomende tien dagen. Bijtanken in energie, gronden en terugkeren bij Nieuwe Marit en verwonderd raken door mijn eigen gevoel.

Ik zie twee koplampen in de verte verschijnen: ik sta op en doe wat enthousiaste sprongen die lijken op Jumping Jacks. Met opengesperde armen krijg ik een grote knuffel van mijn tijdelijke surrogaat host/moeder/partner/vriendin. ‘Welkom thuis!’ zegt ze. ‘Er zijn dus nieuwe WorkAway’ers, en het schiet voor geen meter op met ze. Ze zijn lief, ze willen van alles, maar ze zijn ook introvert. Er zit geen peper in, er zit geen zout in, er zit geen kleurstof in: Marit – je hebt geen idee hoe blij we zijn dat je er weer bent, met jouw terugkeer mag je ze wat gaan up-spicen!’

We rijden de oprijlaan op en ik verzoek Leoni om te toeteren. Ik loop naar binnen, geef Peter een grote knuffel en hoor vervolgens de gangdeur zachtjes openen. Voor mij staat een jong, vriendelijk ogend stel. Ik vraag of ik ze een omhelzing mag geven en dat mag. Ik heb nog nooit zulke gesloten energie opgepikt in een knuffel. Waar ik extravert, enthousiast, veel en goedlachs ben, zijn zij introvert, ingetogen, weinig en expressieloof. Poeh, dat wordt een uitdaging.

Het is 01:30 ’s nachts en ik kijk naar het plafond. Ik ben doodop en voel mijn energie wegsijpelen. Ik ben blij terug te zijn op de boerderij. De natuur, de dieren, de routine en het werk doen me goed. Maar dat ben ik in verhouding naar de wereld. Wat heb ik eigenlijk nodig als ik kijk naar Marit, in verhouding naar Marit? De woorden die mijn Ierse goeroe een paar weken geleden vertelde dreunen wat door mijn hoofd. ‘What you have gained in your life is very precious. To hold it you have to work at it and make it a priority.’

23 februari, 9:00

‘Waar is de godverdomse kaasschaaf!’ We zitten met z’n zessen aan de keukentafel. Het introverte Duitse koppel die hier al twee weken verblijven, een beeldschone Franse WorkAway’er die gisteren is aangekomen, Peter en Leoni, en ik. Het is negen uur ’s ochtends. Ik kijk Peter aan met een wenkbrauw opgetrokken. Serieus, begint het gezever nu al? Is hij nou ambetant of loopt hij de boel hier op te jutten? Ik sta op, loop naar de keukenlade en pak de kaasschaaf. Ik geef hem dat ding aan en tijdens de wisseling van onze blikken zie ik dat hij aan het plagen is. Peter en ik zijn stokers en gooien graag een knuppel in het hoenderhok. Waar je dan een verbindende reactie uit probeert te lokken, krijgen wij in dit geval niets terug. Al ruim een week probeer ik met man macht de sfeer op de boerderij op te liften. Ik probeer gesprekken aan te knopen, ik probeer mijn gereserveerde collega-WorkAway’ers op sleeptouw mee te nemen, ik laat de boerderij zien aan de nieuwe Française – ik probeer en ik probeer en ik probeer. En ik ga door en door en door.

23 februari, 21:00

Ik zit op de grond in de keuken naast de oven. Ik ben net flauwgevallen en ik vertel mijzelf dat het is vanwege een te lage bloeddruk. Ik weet dat dat waar is, maar ik voel dondersgoed dat het niet de enige reden is dat het zwart is geworden voor mijn ogen. Leoni en Peter zijn in Bilbao vandaag, een dagje samen uit. Ik heb de boerderij en de WorkAway’ers onder mijn hoede genomen, wat uiteindelijk te veel was. Ik heb de laatste week in een overcompensatie gezeten waarin ik 100% Marit heb gegeven, maar geen 100% terugkreeg. Dat, tezamen met nog zoveel andere dingen die mij momenteel wat te veel zijn. Ik app Leoni en vertel haar dat ik op ben. Helemaal op. Ook vertel ik haar dat ik mijn laatste dagen op de boerderij in rust door wil brengen.

En daar zit ik dan, op de vloer. Ik heb iets te veel gezorgd voor… Ja, voor wie en wat eigenlijk? Niet voor mijzelf, in ieder geval. Spiritueel, energetisch, fysiek, mentaal en emotioneel gezien ben ik zwaar ondervoed. Dat zie ik nu gelukkig op tijd in. Morgen is mijn laatste dag op Mendiko. Ik ga Leoni en Peter missen, maar het is goed dat ik doorga. Dan gaat het een lange tijd duren voordat ik weer voet zet op Baskische grond. En dat is goed.

Bien à toi,

Marit