Woensdag 10 januari

Na een korte nacht word ik om 06:00 wakker. Een horde katholieke Koreanen zijn luid hun tas aan het pakken. Een jongen loopt langs mijn bed en zegt tegen mij: ‘Forty! Forty!’ Als ik geen reactie geef zegt hij nogmaals: ‘I’m going to walk 40 kilometers today!’ Voordat ik hem ook maar succes kan wensen, loopt hij fanatiek door met drie flesjes Aquarius.

Ik start rustig op en pak mijn tas in. Om 08:00 verlaat ik de albergue van Burgos en laat Neis op haar verzoek achter bij een koffiebarretje. Ik besluit om Uli te vergezellen op een klein stukje van zijn route, maar na 500 meter houdt mijn heup het opnieuw voor gezien. Als een oase in een woestijn zie ik een cafeetje. Ik voel me zo’n idioot: waar de priest, de fool en de lover tussen de 30 en 50 kilometer per dag lopen - weken achter elkaar - kan ik niet eens 2% van dat wandelen. Haha! Uli en ik drinken eerst één, dan twee – drie cappuccino’s en we delen een chocoladebroodje. Markus, de priester, loopt plots het café binnen en vergezelt ons bij de laatste kop koffie. In het piepkleine barretje (nog geen 3 bij 3 meter) delen we onze goede voornemens voor 2024. Wederom heb ik Markus in tranen en van Uli krijg ik een liefkozende blik. Dan is het tijd dat onze wegen gaan scheiden: Markus vraagt of hij mij mag zegenen en Uli geeft me een dikke knuffel. Ik zwaai hen vaarwel en loop (oké, niet liegen, Marit: je strompelde) richting Neis. Heel eerlijk voel ik me ook oprecht gezegend: in een periode van 24 uur tijd heb ik ervaringen opgedaan die me voor altijd bij zullen blijven: ik heb de essentie van de Camino ondervonden en ik heb openhartige mensen mogen ontmoeten, die ik nu mijn vrienden mag noemen. Alles is gezegend. Vroeger zei ik altijd: misschien komt alles goed, maar inmiddels is alles goed. Fuck, ik kan dit al 11 weken vol overtuiging en vertrouwen zeggen.

Donderdag 11 januari

Ik maak een paar foto’s van de katten, geef Neis een laatste pak stroopwafels en maak een foto van mijzelf voor het huis. We gooien mijn tassen in de auto en Neis en ik rijden naar San Vicente de la Sonsierra, om de hond op te halen. Vervolgens zal ze me naar Vitoria rijden, waar mijn nieuwe host mij op zal halen. Inmiddels voel ik helemaal geen spanning meer wanneer Neis autorijdt, dus ik kijk eens rustig om me heen. Ik zie bergen met sneeuwtoppen, ik zie glooiende heuvels, ik zie wijngaarden, ik zie grasvelden: ik zou hier prima kunnen wonen voor een tijdje, bedenk ik me.

In de afgelopen week heb ik een innige band opgebouwd met Neis. We hebben veel tranen gedeeld, hebben enorm gelachen en hebben elkaar zo hier en daar een hart onder de riem gestoken. Ik heb iemand leren kennen met een rijke, mooie, maar ook verdrietige geschiedenis. Neis heeft een droom: ze wil dat haar normen en waarden door zullen blijven leven wanneer zij er niet mee is. Zo wil ze wel een community in haar huis, of een hondenpension. Of wellicht wel een kunstenaarswoning, of misschien wel een grote zelfvoorzienende groentetuin met winkel. Eigenlijk komt het erop neer dat het haar geen zak uitmaakt wat er gaat gebeuren met haar huis: zolang hetgeen wat zij belangrijk vindt maar wordt uitgedragen. In principe zijn ze uit te leggen in drie pijlers. Op verscheidene plekken in haar huis vond ik drie symbolen onder elkaar getekend, die stonden voor deze drie aspecten: een tekstballon, een driehoek en een bloem. Haar Engels is niet fantastisch, dus het zullen niet exact haar woorden zijn. Wel weet ik zeker dat dit de essentie is achter haar drie kernwaarden.

• Het enige zekere is dat we allemaal doodgaan. De antagonist van de dood is het leven. Het leven is daarom óók iets waar we zeker over kunnen zijn, als je er maar voor kiest, aldus Neis.
• Je bent altijd vrij en nooit iets verplicht. De ik-moet-dit’s, de ik-moet-sus’s, de ik-moet-zo’s zijn iets wat we onszelf aanpraten. De enige aan wie je verantwoording verplicht bent is aan jezelf.
• Het leven is mooi en eigenlijk niet nuttig. En als het geen nut heeft, dan kun je er maar beter het beste van maken. Kies voor het goede, kies voor schoonheid en kies voor liefde.

We halen Michelle op en rijden verder naar Vitoria. We hebben het over haar testament, over haar erfenis en over hoe haar toekomst gaat zijn. Neis heeft geen kinderen of familieleden die voor haar zullen zorgen wanneer ze oud is. Ik besluit een balletje op te gooien. Voordat ik mijn verhaal begin vertel ik haar dat ze geen ja of nee mag zeggen als ik klaar ben. Ik vertel Neis dat wanneer zij oud en ziek is en niet meer voor zichzelf kan zorgen, dat ik – wanneer zij mij dat toestaat – een tijdje naar Spanje wil proberen te komen. Al is het maar voor kleine regelzaken, voor gezelschap of voor een laatste bezoekje. Ik zeg haar dat ik geen glazen bol heb en dat ik daarom niet weet hoe mijn leven er dan uitziet, maar dat mijn intentie is dat ik haar een tijdje ga helpen. Of dit nu voor een paar dagen, een paar weken of een paar maanden is. Ik zeg haar dat ik wie A zegt, niet meteen B hoeft te zeggen en dat ik terug kan komen op dit besluit. Ik eindig mijn monoloog met de zin: ‘But, you are going to live until you are 100, so we have some time to think this through.’ Na het einde van mijn monoloog kijk ik naar Neis. Ze staart naar de weg met tranen die over haar wangen bingelen. Ze pakt mijn hand en geeft er een knijpje in.

We arriveren bij het tankstation waar mijn nieuwe host mij op zal wachten. Neis zet mijn tas neer en geeft me een laatste kus en knuffel. Dan draagt ze me over aan Leoni, mijn nieuwe host. Leoni rijdt Volvo, zie ik, dus het kan nu al niet meer stukgaan.

Bien à toi,

Marit